Kilka słów o zasadzie prostej i wszystkim znanej... Wszystkim oprócz pasażerów. 

Wydawać by się mogło, że nie ma nic prostszego, bardziej jasnego i podstawowego, jednak z każdym dniem mojej pracy utwierdzam się w przekonaniu, że to jedno z najtrudniejszych pojęć, z jakimi musi się zmierzyć wielu podróżnych... 

Nie wiem, czy to bardziej śmieszne czy smutne pisać o tym w nowoczesnych czasach, kiedy wydawać by się mogło, ludzie są inteligentni i potrafią myśleć logicznie, a przede wszystkim dojrzale, no ale cóż... Jednak nie, więc pewne oczywiste oczywistości trzeba przypomnieć. 

Uśmiech stewardessy - to, że się uśmiecha, nie znaczy, że jest szczęśliwa. 

Nie znaczy, że ma ochotę skakać z radości. 

Nie znaczy, że jest pełna energii. 

Nie znaczy, że nie dokucza jej zmęczenie. 

Nie znaczy, że dobrze się czuje. 

Nie znaczy, że wszystko jest w porządku. 

Nie znaczy, że nie ma żadnych trosk. 

Nie znaczy, że nic jej nie boli. 

Nie znaczy, że za nikim nie tęskni. 

A już na pewno, drodzy Panowie, to, że się do Was uśmiecha, nie znaczy, że jest Wami zainteresowana, flirtuje i możecie sobie wobec niej pozwolić na sprośne teksty bądź złamanie nietykalności cielesnej, bo nie, do jasnej cholery - nie możecie. 

To, że kobieta pracuje na pokładzie samolotu, nie znaczy, że jest stanu wolnego i nie czeka na nią w domu ktoś, kto ją kocha. Nie znaczy, że jest samotna i można rzucać jej niemoralne propozycje. Więc rączki przy sobie i trochę szacunku Panowie. Trochę szacunku. 

A do całej reszty, również do szanownych Pań noszących głowę tak wysoko, że mogłyby nią sufit przebić i uważających się za pępki świata. To, że stewardessa się do Was uśmiecha, nie znaczy, że darzy Was sympatią i nie znaczy, że będzie za Wami biegać jak piesek na usługi, bo równie dobrze Wasze aroganckie zachowanie może wywoływać w niej instynkt mordercy, a jednak - nadal, z grzeczności, będzie się do Was uśmiechać. Nie myślcie sobie, że jesteście księżniczkami, które personel pokładowy mogą traktować jak śmieci i swoją służbę, bo nie możecie. Przydałoby się nauczyć trochę kultury i szacunku, chociaż troszeczkę, bo to wstyd, kiedy dorosłe osoby nie potrafią się zachować. 

Ah i zapamiętajcie sobie jeszcze jedno: Będzie się do Was uśmiechać nawet, jeśli od środka ma ochotę rozpaść się na milion kawałków, rozpłakać albo zwijać z bólu, a podstawowe maniery i słowa "proszę", "dziękuję", "przepraszam", wcale nie bolą i zdecydowanie Was nie zabiją, więc wypadałoby się w końcu nauczyć ich używać. 

Pamiętajcie, że Wasze zachowanie i brak szacunku świadczy tylko o Waszym braku dobrych manier i nie zniszczy honoru załogi.

Starasz się jak możesz, robisz wszystko najlepiej, jak potrafisz, a jednak ciągle masz wrażenie, że nie jesteś wystarczająco dobry, że nie spełniasz czyichś wymagań, nie stajesz na wysokości zadania? 

Masz tego dość? To dobrze, bo to, czy będzie lepiej, zależy tylko od Ciebie... I wcale nie od Twoich wzmożonych starań i usilnego dążenia do ideału. 

Chcąc być ciągle na topie, chyba zdążyłeś już zauważyć, że im bardziej się starasz tym bardziej i tym więcej ludziom w tobie nie pasuje, prawda? I co w związku z tym? Prawdopodobnie jeszcze bardziej próbujesz być kimś, kim chcą oni, hm? 

Wielu ludzi goni za innymi, by błyszczeć w ich oczach, zdobyć ich łaski, podobać się i być docenianym, a w rezultacie czują się najbardziej niedocenianymi istotami na świecie. Dlaczego? A właśnie dlatego, że wskoczyliby w ogień, byle ktoś ich docenił, byle ludzie uważali ich za tych dobrych, świetnych, pięknych i utalentowanych, całkowicie zapominając o tym, że tak naprawdę dogodzenie wszystkim ze wszystkim nie istnieje i nie ma prawa bytu. 

Ludzie zawsze będą gadać, narzekać, porównywać i obmawiać innych ludzi, a gonitwa za spodobaniem się im zdecydowanie nie doprowadzi do niczego dobrego, a już zwłaszcza nie do poprawienia stanu zdrowia psychicznego. No chyba, że ktoś chętnie wpadłby w depresję, co jest raczej sprawą wątpliwą. 

Jeśli tak bardzo chcesz zadowolić wszystkich, zamień się w czekoladę i pozwól im zjeść, a wierz mi, koniec końców i tak usłyszysz, że wolą inny rodzaj. Więc pamiętaj, nie jesteś przysmakiem, nie musisz wszystkim smakować... Przestań biegać za ludźmi i skup się na sobie, doceń siebie za to kim jesteś, a już nigdy nie poczujesz się niedoceniony.

Oczy skierowane w niebo, ręce wzniesione ku górze, uśmiech od ucha do ucha i serce walące jak młot pneumatyczny, bo... Skrzydełka i ogonek właśnie suną nade mną, a motyle w brzuchu prawie unoszą mnie do nieba... Czyli witam w moim świecie. 

Mogę latać przez pół życia, ale przelatujący nad moją głową samolot nigdy nie stanie mi się obojętny, dźwięk jego silników nadal będzie dla mnie muzyką, a jego widok na niebie nigdy nie przestanie zachwycać i zawsze będę próbowała zatrzymać go na dłużej, robiąc milion zdjęć i nagrywając filmiki startów i lądowań, nie mogąc wyjść z zachwytu. 

Choćby nie wiem co się działo, krowy latały a konie śpiewały, moje serce pozostaje i prawdopodobnie już na zawsze pozostanie oddane tym majestatycznym żelaznym ptakom, które z lekkością wznoszą się w niebo, każdego dnia łącząc ze sobą wszystkie krańce świata i sprawiają, że granice nie istnieją. 

Dziwne spojrzenia, zwątpienie, brak wiary... Spokojnie, droga wolna, możesz uważać mnie za dziwną, nie z tego świata, czy whatever you want. Ten materiał przerobiłam już wiele razy, usłyszałam wiele komentarzy i no cóż... Nie zabronię, a nadal będę robić swoje i jeszcze bardziej uwielbiać to, czego większość prawdopodobnie nigdy nie zrozumie. Bo dlaczego miałabym być taka jak inni, skoro mogę być inna? Jedni lubią kotki, drudzy pieski, a moim ulubionym pupilem jest samolot. 😁

DRAMA TU, DRAMA TAM... 

Kłócą się, przegadują, skaczą do gardeł, wydrapują oczy... Ten obrazek zna chyba każdy, no może oprócz nienarodzonego dziecka, chociaż i co do tego nie byłabym stuprocentowo pewna.

  

Stara nie jestem, a pamiętam jeszcze te czasy, kiedy drama kojarzyła się z dziećmi w wieku gimnazjalnym, chcącymi udowodnić swoje racje na anonimowych portalach internetowych. A teraz? Oooo... Pozmieniało się! I to tak, że aż ja czuję się jak stara babcia! 

Obecnie, drama przeszła na wyższy poziom. Teraz to już wyższa szkoła jazdy, bo przecież największymi specjalistami dramaturgii stali się dorośli, a im starsi, tym głośniej krzyczą, bo przecież tacy doświadczeni, kto im podskoczy, no kto! Wystarczy jedno słowo, jedno zdanie, jeden pstryczek chwiejący czyimś ego i... Już się zaczyna. A żeby nie było zbyt jałowo, to trzeba jeszcze dorzucić kilka uszczypliwych słówek, a może ta druga osoba, bądź co jeszcze lepiej - grupa osób, jeszcze bardziej się rozzłości i witamy w piekle, z triumfalnym uśmieszkiem na twarzy stukając w klawiaturę. Uuuh już można brać popcorn w dłoń i zagryzać papryczką chilli. Więc, oficjalnie - Chwała niech będzie ekranowi, najlepszej i najwytrzymalszej tarczy ochronnej strzegącej nosa, bez której wielu zadrapołoby sobie paluszki do bielutkiej kości. 

A drama live? To dopiero jest hit! Opcja hard-core. Odważą się tylko ci najpewniejsi siebie, u których instynkt samozachowawczy najprawdopodobniej zaginął w akcji... A jak już spektakl się rozpocznie i jedna do drugiej doskoczy z pazurami i wielką chęcią zrobienia sobie z niej szczotki do podłogi, płonącą w oczach, jak cyklon wciągając w akcję każdego, kto się nawinie... Stary dobry popcorn i Cola to zdecydowanie za mało. Tu, żeby nie paść na zawał spowodowany zbyt intensywnym, marnie skrywanym śmiechem, albo nie uciec gdzie pieprz rośnie - potrzeba czegoś o wiele mocniejszego. 

Jako osoba z pokolenia wczesno nastoletnich przedstawień, które dzisiaj są już epoką kamienia łupanego, muszę przyznać, że kabaret potraficie stworzyć nawet niezły i rozumiem, że macie zamiłowanie do sztuki, ale... Oh, do Szekspira wam daleko i wasze dramy wcale nie są czymś, czym możecie się poszczycić.

"Personel pokładowy styka się z większą ilością drobnoustrojów chorobotwórczych niż lekarz na szpitalnym dyżurze" 

To słowa jednego z doktorów, które przypominają mi się za każdym razem, kiedy w społeczeństwie zaczyna się coś dziać, a konkretnie, kiedy narasta poruszenie różnorodnymi chorobami, zwłaszcza tymi nieznanymi i egzotycznymi. W ostatnim czasie ludzie oszaleli na wieść o wykluciu się w Chinach nowego wirusa, a mianowicie "coronavirusa", który w ciągu kilku dni ze sporym rozmachem zaczął rozprzestrzeniać się poza granice kraju, a nawet kontynentu, wkrótce pojawiając się również Europie, Ameryce, Australii oraz innych państwach Azji. 

Ludzie, napędzani informacjami z mediów, wpadli w panikę, wystarczy kaszel, lekko podwyższona temperatura i już poradnie i szpitale pękają w szwach. W społeczeństwie panuje chaos, poruszenie, strach, a... Samoloty latają nadal. Mało tego, ktoś musi w nich pracować! Niejedną osobę na samą myśl boli głowa, lotniska są przepełnione ludźmi w maskach, na pokładzie sytuacja niewiele się różni... 

A "oni" tak po prostu sobie latają i co, nie boją się?! 

Nie, nie boją. Oczywiście, jest obawa o własne zdrowie i bezpieczeństwo, bądź przyniesienie czegoś do domu i "poczęstowanie" najbliższych, ale nikt z personelu pokładowego nie panikuje. Zachowywane są najwyższe środki ostrożności, wyższa dbałość o higienę, zwiększony dystans między pracownikami, a pasażerami, a samoloty dysponują specjalnym zapasem masek ochronnych, ale nikt nie daje się porwać fali druzgocącego strachu. Bardziej panikują pasażerowie, jednak cóż, bez zbędnego komentarza - jeśli boisz się choroby, a nie jesteś w sytuacji awaryjnej, po prostu nie leć do miejsca, które jest jej centrum...

Moja linia wykonuje sporo lotów w kierunkach azjatyckich, gdzie obecnie jest epicentrum coronavirusa, jednak panika nie zakłoca normalnych operacji, a wszyscy starają się zachować najwyższy stopień ostrożności i nikt nie trzęsie się na myśl, że z pracy wróci śmiertelnie chory, czy to mając na myśli obecną epidemię, czy wszystkie inne choroby, na które załogi są narażone w codziennej rutynie. 

Prawda, nawet zdaniem wielu lekarzy jest taka, że najnowszy wirus najbardziej niebezpieczny jest przez medialne poruszenie, jakie wywołuje, a w rzeczywistości, zwykła grypa stanowi dla ludzi o wiele większe zagrożenie i jest zdecydowanie bardziej zjadliwa niż choroba, która obecnie sieje największy postrach.

Tak więc cieszmy się życiem, dbajmy o odpowiednią higienę, odporność organizmu, bądźmy ostrożni w zbyt bliskich kontaktach z innymi ludźmi i nie dajmy się zwariować, bo co ma się zdarzyć i tak się wydarzy i naprawdę nie warto szaleć w histerii.

Jesteś osobą pozytywną, cieszysz się z każdego, nawet najmniejszego sukcesu, doceniasz najdrobniejsze osiągnięcia, wierzysz, że może być lepiej, a przede wszystkim, widzisz świat w jasnych barwach, ale zawsze, kiedy rosną Ci skrzydła, znajdzie się ktoś, kto pospieszy z siekierą, by je obciąć?

OD NICH TRZYMAJ SIĘ Z DALEKA. 

Chodzące trucizny, rozsiewające wokół siebie negatywną energię, niszczące dobry nastrój... I choćbyś nie wiadomo jak się starał, nawet nie licz, że kiedykolwiek powiedzą Ci coś miłego. 

Jeśli myślisz, że usuną się sami, jesteś w błędzie. Tacy ludzie czerpią przyjemność ze swojej zgryźliwości, a sprawianie innym przykrości niezwykle ich satysfakcjonuje i nie przeoczą żadnej, nawet najmniejszej okazji, by powiedzieć komuś coś, co zdecydowanie nie poprawi jego nastroju. Znasz kogoś takiego? 

Te energetyczne wampiry są niezwykle zadowolone widząc, że udało im się kogoś zasmucić, podciąć mu skrzydła, odebrać radość z czegoś, co było dla niego ważne. I niezależnie od tego, jak bardzo będziesz walczyć o ich względy, jak bardzo będziesz się starać, oni nigdy nie uraczą Cię czymkolwiek pozytywnym. Będą stopniowo podtruwać to, co dobre, plany, marzenia, wartości, aż w końcu staniesz się cieniem samego siebie. Taka wizja się nie podoba, hm? 

Bez obaw, wystarczy wierzyć w siebie i znać swoją wartość, a tacy ludzie utracą wszelkie wpływy. Mając w sobie siłę, pozytywnie patrząc na świat i będąc świadomym swoich osiągnięć, które nie każdemu przychodzą łatwo, można łatwo i zdecydowanie odciąć drogę do siebie ludziom, którzy niczego dobrego nie przynoszą, a wręcz przeciwnie, szkodzą i zakłócają pozytywne wibracje w naszym życiu. Dlatego nie warto się poddawać, trzeba wierzyć w siebie, nosić głowę wysoko i nie dopuszczać do siebie tych, którzy jedyne, co potrafią, to mówić komuś jak bardzo jest zły i że wszystko, co mu wychodzi, i tak jest bezwartościowe. 

Bo żadne osiągnięcie, nawet to najmniejsze, niezależnie od tego, czy osobiste, życiowe czy zawodowe, nie jest bezwartościowe.

Praca personelu pokładowego to dla niejednego szczyt marzeń, zawód ceniony, szanowany, w oczach wielu niezwykle prestiżowy i niekoniecznie dla każdego dostępny, jednak napotykając się na pewne "błyskotliwe" komentarze pracowników linii lotniczych o (o zgrozo) samych sobie... 

"Wolę być kelnerką w powietrzu niż na ziemi" 

"My tylko nadajemy się do sprzątania śmieci w kabinie" 

"Jesteśmy tylko po to, żeby pachnieć i pięknie wyglądać" 

...Jako niewtajemniczony laik, szybko można zmienić zdanie. I to wcale nie na lepsze. 

To tylko kropelka w oceanie zacnych refleksji członków załóg i nie, wcale nie żartów. A później, drogie stewardessy i stewardzi płaczecie i lamentujecie, że pasażerowie Was nie szanują, że się z Wami nie liczą... Słuchając tego z Waszych ust bądź czytając takich bredni z Waszej strony na forach internetowych, jakoś wcale mnie to nie dziwi, bo w końcu kto by szanował kogoś, kto nie szanuje sam siebie? Kto by szanował pracę osoby, która sama z niej drwi i równa z ziemią? Ktoś, coś? Nie sądzę.

Mnie, jako stewardessę, która mimo pełnej świadomości nie tylko zalet, ale i wad tego zajęcia, jest z niego całkowicie zadowolona, zastanawia tylko jedno, dlaczego krzycząc na prawo i lewo jaka ta praca jest zła, beznadziejna, nie wymaga żadnych zdolności i godzi w ludzką godność, jeszcze w tym zawodzie pracujecie? Jeśli jest Wam aż tak źle, dlaczego po prostu nie zmienicie pracy na taką, która będzie spełnieniem Waszych marzeń i nie uziemi Waszych ambicji, na którą nie będziecie musieli narzekać przy każdej możliwej okazji? 

Wszyscy ci, którzy postępują w ten sposób, nie dość, że psują wizerunek swój (ale jeśli tak im się podoba, to who cares), to również w oczach ludzi postronnych i nie znających realiów branży, niszczą szacunek i dobre imię swoich kolegów i koleżanek po fachu. I o tyle, o ile swój własny mogą mieszać z błotem do woli, o tyle zanim się rzuci złe światło na współpracowników, powinno się nieco nad swoim zachowaniem i podejściem pomyśleć, bo dzięki takim właśnie osobom, ludzie ze "zwykłego świata" nadal jak gąbki chłoną bezsensownie powielane stereotypy, że wśród stewardess liczy się tylko piękny wygląd i nic więcej. 

Przykro patrzeć, jak niektórzy zamiast grać do jednej bramki ze swoim teamem, celują w czarną dziurę.

Szanuj się, a inni również będą Cię szanować.

Całe szczęście, zdecydowana większość cabin crew ceni sobie swoją pracę, szanuje siebie i swoich współpracowników, a zamiast rozpowiadać wokoło głupoty, cieszy się z tego, co ma, bo wie, jaki to naprawdę wysiłek i poświęcenie. I chwała im za to.

Gdybyś mogła coś zmienić, wybrałabyś życie owiane tajemnicą...? 

"...Chciałabyś być anonimowa, nieznana, żeby nikt nic o tobie nie wiedział, kim jesteś, czym się zajmujesz?" 

Pytanie. Proste, nieskomplikowane, a wryło w ziemię. Wryło w ziemię i przede wszystkim dało do myślenia. 

Kiedy kilka lat temu dopiero zaczynałam udzielać się w internecie, chciałam, żeby ktoś mnie zauważył. Ktokolwiek, po prostu marzyło mi się, żeby moje starania i poświęcony czas włożony w tworzenie wszystkiego, co robię, nie szedł na marne. Na początku nie było łatwo, ale kiedy w końcu ludzie zaczęli się interesować, wiedziałam, że jest okej, że idę w dobrym kierunku, by moje wysiłki zostały docenione. 

Tak jak upływał czas, tak ludzi zainteresowanych moimi działaniami przybywało. Zarówno tych, którzy po prostu byli ciekawi, tych, którzy mnie lubili, jak i, tych, którzy szukali każdego, choćby najmniejszego powodu do hejtu. Byli wielbiciele i szukający dziury w całym, a ja mimo wszystko w dalszym ciągu robiłam swoje, nie przejmując się tymi, którzy starali się mi to uprzykrzyć. 

Przez ostatnie kilka lat aktywności w internecie doświadczyłam zarówno wiele dobrego, jak i złego. Były komplementy, miłe wiadomości, mnóstwo pytań, nowe znajomości, chęć spotkać, zapytania o wywiady... Ale było też sporo hejtu, szykanowanie, podszywanie się, plotki, stalking i natarczywa chęć wtargnięcia w moje życie prywatne. Wydaje się sporo, jak na jedną osobę, prawda? 

Zaczynając w roku 2015, miałam cichą nadzieję, że chociaż kilka osób będzie zainteresowanych tym, co robię, bo w końcu nie robię tego tylko dla siebie, ale nigdy nie oczekiwałam nawet, że w roku 2020 każdy mój krok będą obserwowały tysiące ludzi. Wydaje się bajką, ale każdy medal ma dwie strony, wszystko ma swoje plusy i minusy. Czy mimo wszystko chciałabym wrócić do tego, co było przed i stać się kimś całkowicie anonimowym, kim byłam kiedyś? 

Nie, nie chciałabym. Mimo, że chętnie wymazałabym ze swojego życia okropne doświadczenia, jakie również się z tym wiązały, zdecydowanie więcej było tych dobrych, które inaczej by mnie nie spotkały. Bez tego nie byłam osobą, którą jestem teraz. Nie byłabym sobą.

 Jest taki kraj, dość mały, ale ukochany. Z setką wysp i wysepek, magią, klimatem i duszą, której nie można znaleźć nigdzie indziej. Kraj, który kocham, o którym nie zapominam i za którym tęsknię. Radosny, ciepły, pełen historii, dobrego jedzenia i  przepięknej przyrody. Kraj, który żyje we mnie, mimo że ja nie żyję w nim. Miejsce, do którego chcę wrócić za wszelką cenę, bo bez niego nie czuję się sobą, ciągle czegoś mi brakuje. 

Dom, z którym rozdzieliło mnie lotnictwo i pogoń za marzeniami, za wielkim światem. Kraina, która bije w moim sercu mimo, że jestem na drugim końcu świata i myśl o powrocie tam daje mi nadzieję, kiedy jest mi źle. 

Miejsce, za którym tęsknota doprowadza mnie do łez za każdym razem, gdy oglądam zdjęcia czy nawet hollywodzkie filmy nagrywane właśnie tam. Kawałek świata, który jest kawałkiem mnie. Zakątek, który miał ogromny wpływ na ukształtowanie mnie jako człowieka, do którego chcę wrócić i zbudować nowe życie. 

Domyślacie się, co to za kraj?

Happy New Year 2020! 

Właśnie wybiła północ! 

Stary rok dobiegł końca i rozpoczął się nowy, pełen nowych szans i perspektyw, z milionem dróg, którymi można pójść, by odkryć to, co nieznane, milionem dróg prowadzących do bram szczęścia i spełnienia.

Witające nas właśnie dwanaście miesięcy, to 366 dni przynoszacych nowe dary do naszego życia. Miłość, radość, szczęście, spełnione marzenia, osiągnięte cele te małe i te duże... 

I tego właśnie Wam i sobie życzę, by ten 2020 rok, który rozpoczyna się właśnie teraz, w tej sekundzie, był dobry, łaskawy, pełny pięknych uczuć, zdrowia, uśmiechu, przygód, spełnionych ambicji, pasji życia i wszystkiego, co dla nas najlepsze. 

Życzę, by 2020 był lepszy nawet od najlepszego 2019 i pozbawiony wszelkiego smutku i trosk. 

Szczęśliwego Nowego Roku! ✨ 

PS. Nie, nie spędziłam sylwestrowej nocy przed laptopem, publikując ten post, mój komputer zrobił to za mnie.