Kilka słów o zasadzie prostej i wszystkim znanej... Wszystkim oprócz pasażerów. 

Wydawać by się mogło, że nie ma nic prostszego, bardziej jasnego i podstawowego, jednak z każdym dniem mojej pracy utwierdzam się w przekonaniu, że to jedno z najtrudniejszych pojęć, z jakimi musi się zmierzyć wielu podróżnych... 

Nie wiem, czy to bardziej śmieszne czy smutne pisać o tym w nowoczesnych czasach, kiedy wydawać by się mogło, ludzie są inteligentni i potrafią myśleć logicznie, a przede wszystkim dojrzale, no ale cóż... Jednak nie, więc pewne oczywiste oczywistości trzeba przypomnieć. 

Uśmiech stewardessy - to, że się uśmiecha, nie znaczy, że jest szczęśliwa. 

Nie znaczy, że ma ochotę skakać z radości. 

Nie znaczy, że jest pełna energii. 

Nie znaczy, że nie dokucza jej zmęczenie. 

Nie znaczy, że dobrze się czuje. 

Nie znaczy, że wszystko jest w porządku. 

Nie znaczy, że nie ma żadnych trosk. 

Nie znaczy, że nic jej nie boli. 

Nie znaczy, że za nikim nie tęskni. 

A już na pewno, drodzy Panowie, to, że się do Was uśmiecha, nie znaczy, że jest Wami zainteresowana, flirtuje i możecie sobie wobec niej pozwolić na sprośne teksty bądź złamanie nietykalności cielesnej, bo nie, do jasnej cholery - nie możecie. 

To, że kobieta pracuje na pokładzie samolotu, nie znaczy, że jest stanu wolnego i nie czeka na nią w domu ktoś, kto ją kocha. Nie znaczy, że jest samotna i można rzucać jej niemoralne propozycje. Więc rączki przy sobie i trochę szacunku Panowie. Trochę szacunku. 

A do całej reszty, również do szanownych Pań noszących głowę tak wysoko, że mogłyby nią sufit przebić i uważających się za pępki świata. To, że stewardessa się do Was uśmiecha, nie znaczy, że darzy Was sympatią i nie znaczy, że będzie za Wami biegać jak piesek na usługi, bo równie dobrze Wasze aroganckie zachowanie może wywoływać w niej instynkt mordercy, a jednak - nadal, z grzeczności, będzie się do Was uśmiechać. Nie myślcie sobie, że jesteście księżniczkami, które personel pokładowy mogą traktować jak śmieci i swoją służbę, bo nie możecie. Przydałoby się nauczyć trochę kultury i szacunku, chociaż troszeczkę, bo to wstyd, kiedy dorosłe osoby nie potrafią się zachować. 

Ah i zapamiętajcie sobie jeszcze jedno: Będzie się do Was uśmiechać nawet, jeśli od środka ma ochotę rozpaść się na milion kawałków, rozpłakać albo zwijać z bólu, a podstawowe maniery i słowa "proszę", "dziękuję", "przepraszam", wcale nie bolą i zdecydowanie Was nie zabiją, więc wypadałoby się w końcu nauczyć ich używać. 

Pamiętajcie, że Wasze zachowanie i brak szacunku świadczy tylko o Waszym braku dobrych manier i nie zniszczy honoru załogi.

Starasz się jak możesz, robisz wszystko najlepiej, jak potrafisz, a jednak ciągle masz wrażenie, że nie jesteś wystarczająco dobry, że nie spełniasz czyichś wymagań, nie stajesz na wysokości zadania? 

Masz tego dość? To dobrze, bo to, czy będzie lepiej, zależy tylko od Ciebie... I wcale nie od Twoich wzmożonych starań i usilnego dążenia do ideału. 

Chcąc być ciągle na topie, chyba zdążyłeś już zauważyć, że im bardziej się starasz tym bardziej i tym więcej ludziom w tobie nie pasuje, prawda? I co w związku z tym? Prawdopodobnie jeszcze bardziej próbujesz być kimś, kim chcą oni, hm? 

Wielu ludzi goni za innymi, by błyszczeć w ich oczach, zdobyć ich łaski, podobać się i być docenianym, a w rezultacie czują się najbardziej niedocenianymi istotami na świecie. Dlaczego? A właśnie dlatego, że wskoczyliby w ogień, byle ktoś ich docenił, byle ludzie uważali ich za tych dobrych, świetnych, pięknych i utalentowanych, całkowicie zapominając o tym, że tak naprawdę dogodzenie wszystkim ze wszystkim nie istnieje i nie ma prawa bytu. 

Ludzie zawsze będą gadać, narzekać, porównywać i obmawiać innych ludzi, a gonitwa za spodobaniem się im zdecydowanie nie doprowadzi do niczego dobrego, a już zwłaszcza nie do poprawienia stanu zdrowia psychicznego. No chyba, że ktoś chętnie wpadłby w depresję, co jest raczej sprawą wątpliwą. 

Jeśli tak bardzo chcesz zadowolić wszystkich, zamień się w czekoladę i pozwól im zjeść, a wierz mi, koniec końców i tak usłyszysz, że wolą inny rodzaj. Więc pamiętaj, nie jesteś przysmakiem, nie musisz wszystkim smakować... Przestań biegać za ludźmi i skup się na sobie, doceń siebie za to kim jesteś, a już nigdy nie poczujesz się niedoceniony.

Oczy skierowane w niebo, ręce wzniesione ku górze, uśmiech od ucha do ucha i serce walące jak młot pneumatyczny, bo... Skrzydełka i ogonek właśnie suną nade mną, a motyle w brzuchu prawie unoszą mnie do nieba... Czyli witam w moim świecie. 

Mogę latać przez pół życia, ale przelatujący nad moją głową samolot nigdy nie stanie mi się obojętny, dźwięk jego silników nadal będzie dla mnie muzyką, a jego widok na niebie nigdy nie przestanie zachwycać i zawsze będę próbowała zatrzymać go na dłużej, robiąc milion zdjęć i nagrywając filmiki startów i lądowań, nie mogąc wyjść z zachwytu. 

Choćby nie wiem co się działo, krowy latały a konie śpiewały, moje serce pozostaje i prawdopodobnie już na zawsze pozostanie oddane tym majestatycznym żelaznym ptakom, które z lekkością wznoszą się w niebo, każdego dnia łącząc ze sobą wszystkie krańce świata i sprawiają, że granice nie istnieją. 

Dziwne spojrzenia, zwątpienie, brak wiary... Spokojnie, droga wolna, możesz uważać mnie za dziwną, nie z tego świata, czy whatever you want. Ten materiał przerobiłam już wiele razy, usłyszałam wiele komentarzy i no cóż... Nie zabronię, a nadal będę robić swoje i jeszcze bardziej uwielbiać to, czego większość prawdopodobnie nigdy nie zrozumie. Bo dlaczego miałabym być taka jak inni, skoro mogę być inna? Jedni lubią kotki, drudzy pieski, a moim ulubionym pupilem jest samolot. 😁

DRAMA TU, DRAMA TAM... 

Kłócą się, przegadują, skaczą do gardeł, wydrapują oczy... Ten obrazek zna chyba każdy, no może oprócz nienarodzonego dziecka, chociaż i co do tego nie byłabym stuprocentowo pewna.

  

Stara nie jestem, a pamiętam jeszcze te czasy, kiedy drama kojarzyła się z dziećmi w wieku gimnazjalnym, chcącymi udowodnić swoje racje na anonimowych portalach internetowych. A teraz? Oooo... Pozmieniało się! I to tak, że aż ja czuję się jak stara babcia! 

Obecnie, drama przeszła na wyższy poziom. Teraz to już wyższa szkoła jazdy, bo przecież największymi specjalistami dramaturgii stali się dorośli, a im starsi, tym głośniej krzyczą, bo przecież tacy doświadczeni, kto im podskoczy, no kto! Wystarczy jedno słowo, jedno zdanie, jeden pstryczek chwiejący czyimś ego i... Już się zaczyna. A żeby nie było zbyt jałowo, to trzeba jeszcze dorzucić kilka uszczypliwych słówek, a może ta druga osoba, bądź co jeszcze lepiej - grupa osób, jeszcze bardziej się rozzłości i witamy w piekle, z triumfalnym uśmieszkiem na twarzy stukając w klawiaturę. Uuuh już można brać popcorn w dłoń i zagryzać papryczką chilli. Więc, oficjalnie - Chwała niech będzie ekranowi, najlepszej i najwytrzymalszej tarczy ochronnej strzegącej nosa, bez której wielu zadrapołoby sobie paluszki do bielutkiej kości. 

A drama live? To dopiero jest hit! Opcja hard-core. Odważą się tylko ci najpewniejsi siebie, u których instynkt samozachowawczy najprawdopodobniej zaginął w akcji... A jak już spektakl się rozpocznie i jedna do drugiej doskoczy z pazurami i wielką chęcią zrobienia sobie z niej szczotki do podłogi, płonącą w oczach, jak cyklon wciągając w akcję każdego, kto się nawinie... Stary dobry popcorn i Cola to zdecydowanie za mało. Tu, żeby nie paść na zawał spowodowany zbyt intensywnym, marnie skrywanym śmiechem, albo nie uciec gdzie pieprz rośnie - potrzeba czegoś o wiele mocniejszego. 

Jako osoba z pokolenia wczesno nastoletnich przedstawień, które dzisiaj są już epoką kamienia łupanego, muszę przyznać, że kabaret potraficie stworzyć nawet niezły i rozumiem, że macie zamiłowanie do sztuki, ale... Oh, do Szekspira wam daleko i wasze dramy wcale nie są czymś, czym możecie się poszczycić.