Każdy kto wie o mnie cokolwiek, nawet całkiem niewiele, wie też, że mam totalną obsesję na punkcie latania. Bycie stewardessą to nie tylko moja praca, ale i moje życie, moja osobowość i cała ja. Odbierając mi możliwość regularnego wznoszenia się w chmury, to tak, jakby siłą wyrywało się część mnie, jakby po prostu się mnie okaleczało. I to dosłownie. Odkąd samoloty zostały uziemione, co siłą rzeczy zmusiło mnie do pozostania na ziemi, w jednym miejscu, bez cienia szansy na ukochane podróże i podziwianie świata z wysokości kilkunastu kilometrów nad ziemią, przez moje życie emocjonalne przeszło tornado.

 Od wrażenia nieśmiesznego żartu i bycia w ukrytej kamerze okrutnego reality show, przez smutek, wściekłość, panikę i poczucie całkowitego bezsensu czegokolwiek. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu, poczułam się załamana. Jak pozbawiona tlenu, słaba i bezbronna. Dosłownie. Byłam jak tykająca bomba, wrażliwa na wszystko, co w jakikolwiek sposób wiązało się z lataniem. Usychałam jak kwiatek odcięty od wody, wątpiąc w siebie i płacząc przy każdej możliwej okazji. Przeszłam przez huśtawkę nastrojów gorszą niż w ciąży, czując, jak wszystko wymyka mi się spod kontroli i bojąc się o każdy kolejny dzień, bojąc się, że już nigdy nie polecę. 

Pogodzenie się z wirusem i sytuacją, którą wywołał, nie było łatwe. Na początku, kiedy o nim usłyszałam, pracowałam jak gdyby nigdy nic i myślałam, że to kolejna medialna sensacja, byle ludzie mieli o czym mówić. Żyłam (jak się później okazało złudną) nadzieją, że nie będzie aż tak źle i wszystko się ułoży. Podejrzewam, że większość latających i nie tylko, liczyła na to samo. A kiedy okazało się, że zamiast iść w dobrą stronę, wszystko zmierza ku globalnej katastrofie, która zakończyła się dramatem, zwłaszcza dla lotnictwa i uziemieniem samolotów na czas nieokreślony, poczułam się jak w klatce, która ciągle się zacieśnia i zaczyna mnie dusić, pozbawiając sił i nadziei. Zła kondycja mojej ukochanej branży, wyjątkowo mocno odbiła się również na mojej kondycji, na moim samopoczuciu, które gwałtownie się pogorszyło. Dołek, podłamanie, nie było kolorowo. 

Aż do momentu, w którym udało mi się wskrzesić nadzieję, dobre myśli, ożywić wspomnienia i przekuć je w nowy plan, wspomnienia przemienić w plan na lepszą, o wiele intensywniejszą przyszłość, kiedy wszystko zakwitnie od nowa. Do momentu, kiedy uwierzyłam, że koniec złego jest naprawdę blisko i już niedługo przestworza znów mnie otulą, świat stanie otworem, a przede mną nowe miejsca i przygody, których jeszcze nigdy nie przeżyłam. Tymczasem, jak do tej pory, trzeba się skupić na własnym zdrowiu, zarówno fizycznym jak i psychicznym, zadbać o nie, rozwinąć to, na co brakowało czasu latając, zaufać procesowi i już niedługo ponownie wzbić się wysoko w chmury. Może efekt pielęgnacji tego, co do tej pory było traktowane po macoszemu, wkrótce przejdzie najśmielsze oczekiwania? 

Jeśli Ciebie, tak jak mnie, brak pracy i uziemienie wykręciły mentalnie i wyssały energię i nadzieję na to, że jeszcze będzie dobrze - pamiętaj, wszystko będzie dobrze, naprawdę. Już niedługo znowu polecimy, wyżej i dalej niż kiedykolwiek wcześniej. Już niedługo znów wyruszymy w nieznane, a nasze skrzydła staną się najsilniejsze w historii. Jeszcze tylko troszkę. Musimy to przetrwać. W końcu to co złe nie trwa wiecznie, prawda?

#UnitedBySky