You know guys, I had some good friends. Some even like best friends, close like a part of the family. We had thousands of things to talk about and never enough... And one day I just "woke up" and felt like... We are total strangers, not friends or besties anymore.

Looking at them and trying to understand what really happened that our conversations started to be more out of kindness, good manner than genuine will and vibe. Because there was no vibe anymore. I started to try to figure out what changed, that I don't feel it anymore and more and more talking to these people fills me with nonsense and irritation, sometimes even embarrassment than joy and power I felt before, for years interacting with them in any way.

I feel like there is nothing to talk, totally different point of view, different life perspective, totally different levels and even more different stage of personality growth. Sometimes I look at them and ask myself, how? I'm trying to understand, I'm trying to adjust, but I can't. I can't adjust to lower level of life advancement. I can't adjust to easy life approach. I can't adjust to "whatever, I can't change anything" attitude.

Maybe it's because of all my experience, my worldwide living, many heavy to carry but also extremely enriching and mind-broadening experiences, I can't feel well around people who just got stuck with their "early twenties" level, living without thinking about tomorrow, their comfort zones, with people who don't empower me, don't fill my mind anymore...

Because I aspire to get higher & higher and inspire, and that's never changing that I wanna get all what's challenging. Never settling for less. 

Of course I still like them but conversations are so faded, so enforced, without the vibe that used to be there... Sometimes just like talking to someone ten years younger than me.

They think that my life stage, my life experience is science fiction, and I wonder "How can you be so childish, what the eff did I see in you as my friend?". 

And the circle is closed.

Wiecie, miałem kilku dobrych znajomych. Najlepszych, w jakiś sposób nawet bliźnich jak część rodziny. Mieliśmy tysiące tematów do rozmowy i nigdy nie było dość... I pewnego dnia po prostu "obudziłem się" i poczułem, że... Nie jesteśmy już besties, a zupełnie obcymi sobie osobami. 

Patrzyłam na nich i próbowałam zrozumieć, co się naprawdę wydarzyło, nasze rozmowy zaczęły być bardziej z życzliwości, dobrych manier niż szczerych chęci i "tego czegoś". Bo tego czegoś już nie było. Zaczęłam zastanawiać się, co się zmieniło, że już tego nie czuję i coraz częściej konwersacje z tymi ludźmi napełniają mnie nonsensem i irytacją, czasem nawet zażenowaniem niż radością i energią, którą czułem wcześniej, przez lata wchodząc z nimi w przeróżne interakcje.

Czuję, że nie ma o czym rozmawiać, a jest zupełnie inny punkt widzenia, inna perspektywa życiowa, zupełnie inne poziomy i jeszcze bardziej inny etap rozwoju osobowości. Czasami patrzę na nich i zadaję sobie pytanie, jak? Próbuję zrozumieć, próbuję się dostosować, ale nie mogę. Nie mogę przystosować się do niższego poziomu zaawansowania życia. Nie potrafię przystosować się do lekkomyślnego podejścia do życia. Nie potrafię przystosować się do postawy "Obojętnie i tak, nic nie mogę zmienić”.

Może to z powodu całego mojego doświadczenia, mojego życia w różnych miejscach, latając po świecie, wielu ciężkich, ale także niezwykle wzbogacających umysł i poszerzających horyzonty doświadczeń, nie czuję się dobrze w towarzystwie ludzi, którzy po prostu utknęli na poziomie „wczesnej dwudziestki”, żyjąc bez myślenia o jutrze, kulących się w strefie  komfortu, z ludźmi, którzy mnie nie wzmacniają, nie sprawiają, że czuję się w jakikolwiek sposób zmotywowana...

Ponieważ dążę, by być coraz wyżej i wyżej, i inspirować. Zawsze walczę o to, co najlepsze, stawiam sobie coraz większe wyzwania i nie osiadam na laurach. 

Oczywiście nadal ich lubię, ale nasze rozmowy są tak wyblakłe, tak wymuszone, bez tej szczególnej nici porozumienia, która tam była… Czasami jakbym rozmawiała z kimś o dziesięć lat młodszym ode mnie.

Oni myślą, że mój etap życia, moje doświadczenie życiowe to science fiction, a ja zastanawiam się „Jak możesz być taki dziecinny, co ja widziałem w tobie jako moim przyjacielu?”. 

I kółko się zamyka.

I T A L Y 

Every place has the energy that vibes with us or not, and THIS country is... The country of hectoliters of my tears 🌬️

Tears, fears and the feeling like something is burning, killing me from inside, like someone put a huge piece of ice into my heart and stomach 🏔️❄️

EVERY single stay in Italy, no matter if living there or having layovers between flights lead to tears and unexplainable fear.

Tears I couldn't understand, I couldn't control and the worst - couldn't stop. It was just happening. Being there something was just breaking in me, I felt icy cold sadness, anxiety and bursts of crying 🌀

You know the scenarios of horror movies, when the main character entered some place and sudden cold fog and mysterious sound appeared around, to theatrically highlight the emotions felt by the actor, the anxiety so big that you could feel it through TV or cinema screen? Yes, this is something best describing the feelings catching me the moment I arrive to this country 🌫️

Remember the day from the time when I lived in Italy. The day when  I called someone very important to me and said "Take me away. Just take me away from this place, please" 🥀

Even trying to have a good time, I ended up with tissues wet from tears. At work? Doing something I love, trying to genuinely smile - I couldn't. Because something was draining me around there. And is draining every single time ⛈️

I lived in many countries in Europe and out of Europe, visited a whole lot of different ones, but to be honest ITALY is the country where I feel the worst ever and avoid coming there as much as possible 🌪️

Yes, Italy changed a lot in my life, this is something I can't deny, but there is something that I can't explain, but makes me feel like my heart and everything inside me is stabbed by ice 🌬️

Will it ever change? ☔

W Ł O C H Y

Każde miejsce ma energię, która do nas pasuje lub nie, a TEN kraj to... Kraj hektolitrów moich łez 🌬️

Łzy, lęki i uczucie, jakby coś paliło, zabijało mnie od środka, jakby ktoś wbijał mi ogromny kawałek lodu prosto w serce i żołądek  🏔️❄️

KAŻDY pobyt we Włoszech, bez względu na to, czy mieszkając tam, czy mając pobyty między lotami, prowadzi do łez i niewytłumaczalnego strachu.

Łzy, których nie mogłem zrozumieć, nie mogłem opanować, a co najgorsze - nie mogłem powstrzymać. To się po prostu działo. Będąc tam coś we mnie po prostu pękało, czułam lodowaty zimny smutek, niepokój, a wybuchy płaczu męczyły mnie prawie każdego dnia 🌀

Znasz sceny z horrorów, kiedy główny bohater wchodził w jakieś miejsce i wokół nagle pojawiała się zimna mgła i tajemniczy dźwięk, by w teatralny sposób podkreślić emocje odczuwane przez aktora, niepokój tak wielki, że dało się to odczuć przez ekran telewizora lub kina? Tak, to jest coś, co najlepiej opisuje uczucia, które dopadają mnie w momencie przyjazdu do tego kraju 🌫️

Pamiętam dzień z czasów, kiedy mieszkałem we Włoszech. Dzień, w którym zadzwoniłam do kogoś bardzo dla mnie ważnego i powiedziałam „Zabierz mnie stąd. Po prostu mnie stąd zabierz, proszę” 🥀

Nawet próbując dobrze się bawić, kończyłam z chusteczkami mokrymi od łez. W pracy? Robiąc coś, co kocham, próbowałam szczerze się uśmiechać – nie mogłem. Bo coś mnie tam dusiło, wysysało energię. I wysysa za każdym razem ⛈️

Mieszkałam w wielu krajach w Europie i poza Europą, odwiedziłam całe mnóstwo różnych, ale szczerze mówiąc WŁOCHY to kraj, w którym czuję się najgorzej i unikam bycia tam jak ognia 🌪️

Tak, Włochy bardzo dużo zmieniły w moim życiu, temu nie mogę zaprzeczyć, ale jest coś, czego nie umiem wyjaśnić, co sprawia, że ​​czuję jak moje serce i wszystko we mnie przeszywa lód 🌬️

Czy to się kiedyś zmieni?  Czy będzie jeszcze inaczej? ☔

Start living a normal life! Like any normal woman your age! You should start a family and have kids, not live in a fairytale! What you imagine?! Get real, girl!!!

NO, I SHOULD NOT AND DON'T HAVE TO HAVE KIDS.

I thought that the times when women were considered only chickens to keep at home and lay eggs, with no opinion of their own and the right to do what they loved, had long since passed with the wind. And yet not. But it still goes on. It's the Middle Ages still dancing in the minds of many people and... This fact is terrifying.

There's no week when I don't listen to the same song from someone, that my life is not life, that it's abnormal, that I'm wasting my time, that I should do something with myself, that my life is slipping through my fingers... EXCUSE ME?! Oh, it would if I was sitting in a cage doing what people expect me to do.

I AM NOT AN INCUBATOR. NO WOMAN IS.

We don't live in the era of the Disney princesses, where the only purpose of the lives of young women was to get married, run a house and give birth to a bunch of children, which was a real indicator of happiness and fulfillment of dreams. Of course, which girls have such a vision of their future, let them go towards their goal and great, I wish them the all best, but... It would be cool if society finally pulled together and understood that for some people life is traveling, is a career, it's about growing and making dreams come true other than diapers, toys and teethers. So hard to accept someone else's choices, a different path? Judging by the behavior of people - I think so.

It was enough that yesterday I put a photo with a baby on an Instagram story once and admitted that its presence irritated me terribly. I didn't write anything about other kids, did not add that I hate kids, nor did I say anywhere that I never want to have them, and a wave of hatred and disgusting, insolent comments from some users have already spilled over me. Is it normal? Not. Summarizing the situation directly, some have serious problems with accepting a different point of view of another person, sometimes so large that it manifests itself as aggression, which strongly smells of mental disorders, or to put it mildly, deviations and intolerance.

PREGNANCY? NONE OF YOUR BUSINESS.

Getting into the panties and belly of a woman you are not is, to put it mildly, distasteful. This is simply not acceptable, unless you are a human being without feeling and even a little bit of good manners. Why do people have problem to me? Because of my job? Lifestyle? Personality? Most likely yes. Because it is incomprehensible to them, unreachable, because they have never even licked what I am doing.

Yes, I know that my friends, and even younger ones, already have kids. I know they are pregnant. And what? Honestly - I'm not interested in that. I never was. When I see photos in social media with huge bellies or ultrasound images, I don't spend a minute on them, because I don't care and it is as significant for me as last year's snow (which, by the way, actually did not appear around me at all).

And no matter how much pressure will be placed on me by society, that at my age I should not approach life the way I do, that it's time for kids, not living with head in the clouds, I will do my own thing anyway, because I have my priorities and I am little interested in whether others agree with them or not.

Zacznij w końcu żyć normalnie! Jak każda normalna kobieta w twoim wieku! Powinnaś już założyć rodzinę i mieć dzieci a nie żyć w bajce! Co ty sobie wyobrażasz?! Zejdź na ziemię, dziewczyno!!!

NIE, NIE POWINNAM I NIE MUSZĘ MIEĆ DZIECI.

Myślałam, że czasy, kiedy kobiety były uważane tylko za kurczaki do trzymania w domu i znoszenia jajek, bez własnego zdania i prawa do robienia tego, co kochają już dawno przeminęły z wiatrem. A jednak nie. Jednak to ciągle trwa. To średniowiecze nadal w głowach wielu ludzi siedzi i... Ten fakt jest przerażający. 

Nie ma tygodnia, żebym nie słuchała od kogoś tej samej śpiewki, że moje życie to nie życie, że to nienormalne, że marnuję czas, że powinnam coś ze sobą zrobić, że życie ucieka mi przez palce... CO PROSZĘ?! Oszem, uciekałoby, gdybym siedziała w klatce robiąc to, czego oczekują ode mnie ludzie.

NIE JESTEM INKUBATOREM. ŻADNA KOBIETA NIE JEST.

Nie żyjemy w epoce księżniczek Disneya, gdzie jedynym celem żywota młodych kobiet było wyjście za mąż, prowadzenie domu i urodzenie gromadki dzieci, które było istnym wyznacznikiem szczęścia i spełnienia marzeń. Oczywiście, które dziewczyny mają taką wizję swojej przyszłości, niech idą w kierunku swojego celu i super, życzę im jak najlepiej, jednak... Fajnie by było, gdyby społeczeństwo w różnym wieku ogarnęło tyłki i zrozumiało, że są osoby, dla których życie to podróże, to kariera, to rozwój i spełnianie marzeń innych niż pieluchy, zabawki i gryzaczki. Tak trudno zaakceptować czyjeś wybory, inną ścieżkę? Sądząc po zachowaniu ludzi - chyba tak.

Wystarczyło, że wczoraj raz wstawiłam na instagramowe story zdjęcie z niemowlakiem i przyznałam, że jego obecność strasznie mnie drażni. Nie napisałam nic o innych dzieciach, nie dorzuciłam, że nienawidzę dzieci, ani też nigdzie nie stwierdziłam, że nigdy nie chcę ich mieć, a już wylała się na mnie fala hejtu i obrzydliwych, bezczelnych komentarzy ze strony niektórych użytkowników. Czy to normalne? Nie. Podsumowując sytuację wprost, niektórzy mają poważne problemy z zaakceptowaniem innego punktu widzenia drugiego człowieka, czasem na tyle duże, że aż objawiające się agresją, co ostro zalatuje zaburzeniami psychicznymi, albo delikatnie mówiąc odchyłami i nietolerancją.

CIĄŻA? NIE TWÓJ INTERES.

Wchodzenie do majtek i brzucha kobiety, którą nie jesteś, jest najdelikatniej ujmując niesmaczne. Tego się po prostu nie robi, chyba że jest się człowiekiem bez wyczucia i choćby odrobiny kultury. Dlaczego ludzie czepiają się mnie? Z powodu mojej pracy? Stylu życia? Stylu bycia? Najprawdopodobniej tak. Bo jest do dla nich niezrozumiałe, niepojęte, bo sami nigdy nawet nie liznęli tego, co robię ja.

Tak, wiem, że koleżanki w moim wieku, a nawet młodsze mają już dzieci. Wiem, że są w ciąży. I co z tego? Szczerze - nie interesuje mnie to. Nigdy nie interesowało. Widząc zdjęcia w mediach społecznościowych z wielkimi brzuchami czy zdjęciami USG nie poświęcam im ani minuty, bo spływa to po mnie jak po kaczce i jest tak znaczące jak zeszłoroczny śnieg (którego swoją drogą właściwie nie było). 

I niezależnie od tego jak duży nacisk będzie na mnie kładło społeczeństwo, że w moim wieku nie powinno się już podchodzić do życia tak jak podchodzę ja, że to czas na dzieci, a nie bujanie w obłokach, ja i tak będę robić swoje, bo mam swoje priorytety i mało mnie interesuje, czy inni się z nimi zgadzają czy nie.