Ci ludzie, to szczęśliwi ludzie. 

Jestem kimś, kto jest nauczony żyć na najwyższych obrotach. Pochodzę ze świata, w którym wszystko toczy się szybko, w którym cywilizacja osiągnęła najwyższe stadia, w którym ten, kto nie walczy o więcej, zostaje w tyle, staje się przegranym, a zwycięzcą jest ten, kto osiągnie najwięcej. Nie wstydzę się tego, bo wiem, że ta rzeczywistość, te realia mnie ukształtowały, uczyniły ze mnie kogoś silnego i twardo stąpającego po ziemi. W końcu sama jestem osobą, która wie, czego chce, swoje wyrywa pazurami i idzie do przodu nie oglądając się za siebie. Intensywne życie, dążenie do jak największych osiągów, zasięgów i nowości, ustawianie celów do zdobycia i walka o stawanie się coraz lepszą wersją siebie, pod każdym względem, to moja codzienność, coś co jest nieodłączną częścią mojego stylu bycia i funkcjonowania. 

Przez długi czas "gonitwa za lepszym" wydawała mi się czymś nieodzownym, czymś, bez czego nie można przetrwać. To, że my, ci "z wielkiego świata", co chwilę mamy natłok myśli, martwimy się tym, czym nie powinniśmy, niejednokrotnie szukamy problemów tam, gdzie ich nie ma i nie możemy spać w nocy, bo coś poszło niezgodnie z naszym planem, zdawało się być tak niepozorne, że aż naturalne.

Wszystko zmieniło się, kiedy wyjechałam do Afryki. Najpierw raz, później drugi, piąty i dziesiąty. Jako stewardessa na Czarnym Lądzie spędziłam miesiące, z czasem wręcz miałam wrażenie, że to mój drugi dom. Poznałam wspaniałych ludzi, z niektórymi zawiązała się przyjaźń, niemalże codzienny kontakt trwa nieprzerwanie do dziś, mimo że pochodzimy z realiów, które różnią się między sobą jak dwie galaktyki i żyjemy dziesiątki tysięcy kilometrów od siebie, nasza więź jest na tyle silna, że nie jest jej w stanie przerwać nic. Poznałam ludzi, którzy są naprawdę szczęśliwi. Ich szczęście, że żyją, że mogą cieszyć się każdym kolejnym dniem, pochodzi z głębi serca i jest niesamowite. 

Oni nie mają wiele. Nie żyją w bogactwie. Nie mają pełnych kont w bankach. Nie mieszkają w wygodnych mieszkaniach, apartamentach ani luksusowych rezydencjach. Niejednokrotnie są głodni i nie mają co włożyć do ust. Nic nie przychodzi do nich na pstryknięcie palcem. Ci ludzie żyją w najbiedniejszych krajach, w najbiedniejszych zakątkach i pokazali mi inny świat, świat w którym zmartwieniem jest zapewnienie pokarmu, kiedy panuje głód i wody rodzinie, a obawą śmierć kogoś bliskiego. To nie jest świat, w którym rodzina składa się z mamy, taty i dziecka. To nie jest świat, gdzie na każde dziecko rząd kraju wypłaca pieniążki na jego lepszy rozwój, gdzie każdy młody człowiek od małego jest posyłany do przeróżnych ośrodków edukacyjnych. To nie miejsce, gdzie maluchy są otoczone zabawkami z najwyższych półek. W Afryce rodziny składają się nawet z kilkunastu dzieci, gdzie większość z nich nie wie, co to prawdziwe zabawki, gdzie bawią się kamieniami i patykami. To miejsce, gdzie niewielu stać na zapewnienie pociechom udziału w szkolnych zajęciach, które są tam piekielnie drogie. Ludzie szukają pracy na ulicach, handlując bananami, ziołami, rybami (które są dobrem luksusowym, daleko od oceanu można o nich zapomnieć) czy innymi lokalnymi wytworami. Co z tego mają? Grosze. Z punktu widzenia przybysza - nie mają nic. A dla nich, trochę wody w misce i kosz owoców czy ryb to błogosławieństwo. Dla tych ludzi słońce, odrobina jedzenia i uśmiech na buzi dziecka to wszystko, czego potrzeba im do szczęścia. Mimo, że żyją w czasem wręcz skrajnie biednych warunkach, kochają siebie, uśmiech nie schodzi im z twarzy, są niesamowicie pogodni i zarażają radością. Ich optymizm jest tak czysty i autentyczny, że mógłby im go pozazdrościć niejeden "bogaty". 

Ci ludzie są wspaniali. Dzięki nim odżyłam, poczułam się o wiele lżejsza i uwierzyłam, że prawdziwe szczęście nie tkwi w przepychu i ciągłej rywalizacji. Dzięki nim poczułam, że moje życie nie musi podobać się innym, by było idealne dla mnie, bym to ja czuła się w nim komfortowo. Dzięki nim, poczułam przywiązanie do Afryki i zawsze będę tam chętnie wracać. Dzisiaj, szczerze nie wyobrażam sobie nie mieć w swoim życiu swoich ulubionych Murzynków. Mam nadzieję, że moje skrzydła jeszcze wiele razy zabiorą mnie tam, gdzie życie toczy się powoli, gdzie wiele trosk odchodzi w zapomnienie i będzie mi dane poznać kolejne, cudowne istoty. 

Choć wydaje się to nieprawdopodobne, życie nie polega na wyścigu szczurów, ciągłym biegu z przeszkodami i walce o czyjąś aprobatę. Bo jak być prawdziwie szczęśliwym, nie będąc szczęśliwym ze sobą? 

Gdzieś na świecie są ludzie, dla których nasze wyszukane problemy nie istnieją. Są głodni, biedni, a mimo to, cieszą się każdym dniem i są szczęśliwi, że mają siebie i odrobinę jedzenia i wody. Zanim znów zaczniemy narzekać i szukać kolejnych problemów, zastanówmy się, czy warto.

Wędruje od człowieka do człowieka, jest przekazywany w tajemnicy jak gwiezdny pył, coś co z założenia nie powinno ujrzeć światła dziennego, ale mieć jak największą siłę. Ekscytujący i budzący zainteresowanie. Szybszy niż światło, w mgnieniu oka okrąża świat i tworzy nową rzeczywistość. 

Każdy kto wie o mnie cokolwiek, nawet całkiem niewiele, wie też, że mam totalną obsesję na punkcie latania. Bycie stewardessą to nie tylko moja praca, ale i moje życie, moja osobowość i cała ja. Odbierając mi możliwość regularnego wznoszenia się w chmury, to tak, jakby siłą wyrywało się część mnie, jakby po prostu się mnie okaleczało. I to dosłownie. Odkąd samoloty zostały uziemione, co siłą rzeczy zmusiło mnie do pozostania na ziemi, w jednym miejscu, bez cienia szansy na ukochane podróże i podziwianie świata z wysokości kilkunastu kilometrów nad ziemią, przez moje życie emocjonalne przeszło tornado.

 Od wrażenia nieśmiesznego żartu i bycia w ukrytej kamerze okrutnego reality show, przez smutek, wściekłość, panikę i poczucie całkowitego bezsensu czegokolwiek. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu, poczułam się załamana. Jak pozbawiona tlenu, słaba i bezbronna. Dosłownie. Byłam jak tykająca bomba, wrażliwa na wszystko, co w jakikolwiek sposób wiązało się z lataniem. Usychałam jak kwiatek odcięty od wody, wątpiąc w siebie i płacząc przy każdej możliwej okazji. Przeszłam przez huśtawkę nastrojów gorszą niż w ciąży, czując, jak wszystko wymyka mi się spod kontroli i bojąc się o każdy kolejny dzień, bojąc się, że już nigdy nie polecę. 

Pogodzenie się z wirusem i sytuacją, którą wywołał, nie było łatwe. Na początku, kiedy o nim usłyszałam, pracowałam jak gdyby nigdy nic i myślałam, że to kolejna medialna sensacja, byle ludzie mieli o czym mówić. Żyłam (jak się później okazało złudną) nadzieją, że nie będzie aż tak źle i wszystko się ułoży. Podejrzewam, że większość latających i nie tylko, liczyła na to samo. A kiedy okazało się, że zamiast iść w dobrą stronę, wszystko zmierza ku globalnej katastrofie, która zakończyła się dramatem, zwłaszcza dla lotnictwa i uziemieniem samolotów na czas nieokreślony, poczułam się jak w klatce, która ciągle się zacieśnia i zaczyna mnie dusić, pozbawiając sił i nadziei. Zła kondycja mojej ukochanej branży, wyjątkowo mocno odbiła się również na mojej kondycji, na moim samopoczuciu, które gwałtownie się pogorszyło. Dołek, podłamanie, nie było kolorowo. 

Aż do momentu, w którym udało mi się wskrzesić nadzieję, dobre myśli, ożywić wspomnienia i przekuć je w nowy plan, wspomnienia przemienić w plan na lepszą, o wiele intensywniejszą przyszłość, kiedy wszystko zakwitnie od nowa. Do momentu, kiedy uwierzyłam, że koniec złego jest naprawdę blisko i już niedługo przestworza znów mnie otulą, świat stanie otworem, a przede mną nowe miejsca i przygody, których jeszcze nigdy nie przeżyłam. Tymczasem, jak do tej pory, trzeba się skupić na własnym zdrowiu, zarówno fizycznym jak i psychicznym, zadbać o nie, rozwinąć to, na co brakowało czasu latając, zaufać procesowi i już niedługo ponownie wzbić się wysoko w chmury. Może efekt pielęgnacji tego, co do tej pory było traktowane po macoszemu, wkrótce przejdzie najśmielsze oczekiwania? 

Jeśli Ciebie, tak jak mnie, brak pracy i uziemienie wykręciły mentalnie i wyssały energię i nadzieję na to, że jeszcze będzie dobrze - pamiętaj, wszystko będzie dobrze, naprawdę. Już niedługo znowu polecimy, wyżej i dalej niż kiedykolwiek wcześniej. Już niedługo znów wyruszymy w nieznane, a nasze skrzydła staną się najsilniejsze w historii. Jeszcze tylko troszkę. Musimy to przetrwać. W końcu to co złe nie trwa wiecznie, prawda?

#UnitedBySky

Upływ czasu, progres osobisty, nowy etap, nowy rozdział, nowe życie, nowy Ty. Nie oglądasz się za siebie, bo stałeś się jak do tej pory, najlepszą wersją samego siebie i dążysz do bycia kimś jeszcze lepszym niż jesteś teraz. Cieszysz się z tego, co udało Ci się osiągnąć, jaką przemianę (o której być może zawsze marzyłeś) przejść, czujesz się wyśmienicie wobec tego, jak daleko udało Ci się już zajść i jak blisko jesteś upragnionego celu swojej ciężkiej pracy. 

Żyjesz sobie spokojnie swoim świeżutkim życiem i wtedy... Pojawiają się oni. Starzy znajomi, z którymi nie masz żadnego pośredniego ani bezpośredniego kontaktu od lat, może dwóch, może pięciu, a może lat dziesięciu. Niezawodny wehikuł czasu, na którym zawsze możesz polegać. Wspomnienia, stare historie, zabawne anegdotki, czasem fajnie jest wrócić pamięcią do tego, co miłego wydarzyło się kiedyś, dawno dawno temu. Czasem można się uśmiechnąć, ożywiając rozgrzewające serce chwile, które uleciały z biegiem czasu. Jednak nie zawsze jest tak lekko i przyjemnie. 

Wielu ludzi poruszając temat kogoś, z kim kontakt urwał się lata świetlne temu myśli, że go zna, kiedy tymczasem człowiek ten mógł się zmienić nie do poznania w zaledwie kilka miesięcy, nie mówiąc już o latach, co automatycznie sprawia, że stał się kimś zupełnie innym, niż ktoś, kogo pamiętają. Możliwe nawet, że kimś całkiem obcym. I wcale nie chodzi tu o wygląd, gdyby ktoś nie zrozumiał. W rzeczywistości jednak przypomina to bardziej przywoływanie duchów i życie wizjami przeszłości niż znajomość żyjącego człowieka, którego życie nie zatrzymało się w momencie, kiedy drogi z osobami z dawnych czasów się rozeszły i wszelkie połączenia zostały zatarte. Wiele takich osób nie zdaje sobie sprawy, że wypowiadać się o tym, kim ktoś jest, a nie był (co jest ogromną różnicą), po prostu już nie wypada. Zwłaszcza nie wypada robić tego za jego plecami. Bo jak można wiedzieć, kim aktualnie jest dana osoba, co się w niej zmieniło, jak ułożyła sobie życie, jak ukształtował się jej charakter, czego doświadczyła, jeśli nie ma się z nią żadnego kontaktu? Chyba wystarczy użyć odrobiny logiki, by zrozumieć, że w rzeczywistości jest to praktycznie niemożliwe. Wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, że ta wersja danego człowieka, która utkwiła im w pamięci sprzed lat, może już dawno nie istnieć, a o tej nowej, nie mają zielonego pojęcia. 

Sama przerabiałam temat setki razy, kiedy dawni koledzy i koleżanki zderzali się z rzeczywistością i docierało do nich, że tak naprawdę już wcale mnie nie znają, bo osoba, która żyła ich w pamięci, już dawno przestała być tą osobą w życiu, a stała się kimś, kto jest daleki od ich dawnych wyobrażeń i założeń. 

Nie rób tego, nie wystawiaj komuś świadectwa, dopóki nie upewnisz się, że wiesz, kim naprawdę jest. To, że znałeś kogoś w przeszłości nie znaczy, że znasz teraz.

Zdarzyło wam się kiedyś spotkać obcą osobę, która wygląda identyczne, kropka w kropkę jak ktoś, kogo dobrze znacie? Jak ktoś, kto mieszka na drugim końcu świata? Nie tylko wygląda, ale też mówi i zachowuje się jak klon? Jaka była wasza reakcja? Zdziwienie, rozbawienie, a może dreszczyk emocji i przerażenie? 

Dziś na samo wspomnienie tamtych wydarzeń na mojej twarzy maluje się uśmiech i wybucham śmiechem, jednak tamtego dnia byłam śmiertelnie przerażona. Dlaczego? 

A więc uwaga uwaga... Chociaż dzisiaj nie wiem jak to w ogóle możliwe, dlaczego automatycznie mnie zablokowało, wtedy... Przestraszyłam się swojego pasażera. Pasażera, który jak gdyby nigdy nic, przyszedł do kuchni i niewinnie poprosił o kubek coli. Tak tak, stewardessa z kilkuletnim doświadczeniem stanęła jak wryta, trzymając w ręce zamówione kubki, z oczami wytrzeszczonymi jak ropucha, otwartymi ustami i nie była w stanie wydusić z siebie słowa, oprócz jedynego, co przyszło mi wtedy do głowy "Co ty tutaj do diabła robisz?!". Na szczęście, udało mi się w porę ugryźć w język zanim wypaliłam do gościa coś, czego pożałowałabym w momencie wypuszczenia tych słów z ust. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie fakt, że feralnego pasażera całe zajście rozbawiło, po czym uznał, że "My się chyba skądś znamy". Najwidoczniej nie tylko ja miałam wrażenie, że jestem w ukrytej kamerze i sytuacji starannie wyreżyserowanej i sterowanej z ukrycia, a ktoś, kto w tym momencie to obserwował, miał ubaw po pachy. Chociaż w sumie, ktoś na tym skorzystał, bo kolega pracujący ze mną z tyłu prawie udusił się z ukrywanego śmiechu, mało brakowało, żeby się posikał z tego ataku głupawki. 

Koniec końców, tajemniczy i żenujący zbieg okoliczności, skończył się koncertem śmiechów wśród załogi, milionem żartów i analizą biednego pasażera razy milion. Nieszczęśnik stał się bohaterem dnia i hot tematem radia Galley.fm. 

I takim oto sposobem od niezręczności do zabawy, przerażona dziewczynka stała się środkiem rozweselającym na wagę złota i odganiaczem stresu całego, wcale nie krótkiego lotu.