ENG

Writing the diary. What a feat! Domain of children at the primary school, of teenagers which are surviving the first quarrels and love affairs, are complaining of pimples on the face, the period and the bad weather. Childishness.
Yes, I admit - for long years, and through the major part of my life I've been actually thinking the same way, I wasn't for the confession to the notebook, and what's more it was funny and incomprehensible for me, why people play such things and are wasting time. Indeed, this way I could see it, I perceived as the nursery school and the waste of time, something what the adult man shouldn't deal with.
As far as in December of the last year I found the book which totally changed my look at this issue. It showed me this from the other side. In the inspiring and interesting way it encouraged writing "book of my life". Even though interested, I decided to try with tongue in cheek, not necessarily seriously, but still I didn't count on for a miracle, that I would preserve in practice. But well. In spite of the fact that I created something between the diary, the personal journal and the set of mantras and inspirations - I started to like it and every day write at least a few words there.
As for now my adventure lasts only a few months, I don't know how long it will survive, but I think that it's worthwhile doing it and I recommend everyone, provided that it's something own, personal and built with the heart, rather than the ready-made paper from the Internet or copy of someone's work and ideas. Then, even though at the beginning can seem a bit stupid, writing private, closed in front of world, notes of own thoughts and feelings can turn out to be priceless treasure years later, with our own small evidence of transformations which occurred in our approach and the thinking and of metamorphoses which took place in ourselves.

PL

Pisanie pamiętnika. A to wyczyn. Domena dzieci w podstawówce, kilkunastolatek, które przeżywają pierwsze kłótnie i miłostki, żalą się na pryszcze na twarzy, okres i brzydką pogodę. Dziecinada.
Tak, przyznaję się bez bicia - przez całe lata, a właściwie przez większość mojego życia też byłam takiego zdania, nie popierałam spowiedzi do zeszytu, a nawet to było dla mnie śmieszne i niezrozumiałe, po co ludzie się bawią w takie rzeczy i marnują czas. Owszem, tak to widziałam, postrzegałam jako przedszkole i stratę czasu, coś, czym dorosły człowiek nie powinien się zajmować.
Aż w grudniu zeszłego roku odnalazłam pewną książkę, która całkowicie zmieniła moje spojrzenie na tę kwestię. Pokazała od innej strony. W inspirujący i ciekawy sposób zachęciła do prowadzenia "księgi swojego życia". Mimo, że zainteresowana, postanowiłam spróbować z przymrużeniem oka, niekoniecznie serio, chociaż i tak nie liczyłam na cud, że wytrwam w praktyce. A jednak. Pomimo tego, że stworzyłam coś pomiędzy pamiętnikiem, dziennikiem a zbiorem mantr i inspiracji - zaczęło mi się to podobać i każdego dnia zapisuję tam chociaż kilka słów.
Póki co moja przygoda trwa zaledwie kilka miesięcy, nie wiem jak długo przetrwa, ale myślę, że warto to robić i polecam każdemu, pod warunkiem, że będzie to coś własnego, personalnego i zbudowanego z sercem, a nie gotowiec z internetu lub kopia czyjejś pracy i pomysłów. Wtedy, mimo że na początku może się wydawać trochę głupie, prowadzenie prywatnych, zamkniętych przed światem zapisków swoich myśli i uczuć może się okazać bezcennym skarbem po latach, naszym własnym małym dowodem przemian, jakie zaszły w naszym podejściu i myśleniu oraz metamorfoz, które nastąpiły w nas samych.