MagdaleneAnne Blog ★: 2021

The coronavirus pandemic has unleashed hell across the globe. Lockdowns, restrictions, excessive interference in the lives of citizens, lock at home, travel bans, vaccination revolt and there is much more on this list... We all know it and there is probably no person who is not fed up with this sick madness.

How does it all look like in Turkey? Has reality turned upside down here too?

From the first day I moved here, I noticed that NO. It immediately struck me that this country has its own rules, here life goes its own way and everything really lives its own life.

Everyone has full access to travel between cities, there are no restrictions in shopping centers, shops and supermarkets are normally open, hotels are working at full speed, aviation works like a spiral, you can go out to restaurants at any time and eat something good, relax on the beach or just have a picnic in the park.

Not only that, when you leave the house in my city of two million inhabitants, people walking on the street wearing masks can be counted on the fingers of one hand. And they are not tourists at all. Simply, life is not about covid here. Buses, shops, hospitals etc. - of course, everyone is neat with a mask on the face, and whenever there's going out, the masks automatically disappear somewhere in their purses and pockets, or they simply end up in the nearest rubbish bin...

Social distance? In any case, Turks can most often be seen in groups, enjoying the company of friends or spending time in a friendly manner with randomly met people, and having fun in a larger group is also no exception.

Reading this, you can ask yourself, are there really no restrictions in Turkey?

There are, of course there are, but the residents don't want to obey them and they don't do it either. And the police? The police see everything but join the normal life squad, not covid, if you know what I mean 😉

So what does the real lockdown in Turkey look like, when nobody really goes out of the house and meeting anyone on the street in a big city is not such an easy task?

Let it not be too candy - there is also something in this country that doesn't only concern tourists, that the locals hate, and yet (almost) everyone follows it, because no one wants to pay a penalty of several thousand liras for going for a walk... During the weekend. Unfortunately, every Turkish and everyone who lives in Turkey is obliged to a total lockdown and a ban on leaving their place of residence for purposes other than work and in urgent cases, and the only help is to go to the nearest local shop, because believe it or not, the police guys are not idle on this issue and check QR codes given to everyone in this country like crazy. Unfortunately, nothing can be hidden here, because the code contains information about who you are and on what conditions you are here, i.e. in short - you are not a tourist and you leave the house during the weekend? Pay a big penalty. Fortunately, I sometimes manage to cheat my destiny by pretending to be an unaware tourist, but unfortunately the Turks don't have such an option, because they recognize theirs and have no mercy, so they spend their Saturdays and Sundays at home with no discussion.

Unfortunately, the weekend lockdown at home is something that drives me crazy when I just come home from work, come back from another country and I can't move beyond my four corners... Because yeah... And when I'm really done and fed up (read: almost every time), I am extremely grateful to myself for my blue eyes, which from a distance give the police a wonderful illusion that I am definitely in Turkey only for tourism and I don't live here permanently at all😅

Happily, Turkey is a country that, unlike Europe, hasn't lost its independence and mind for covid, and life goes on almost normally here and sometimes you forget that there is such a thing as a pandemic at all... ❤

Pandemia koronawirusa rozpętała piekło na całym świecie. Lockdowny, ograniczenia, nadmierne ingerowanie w życie obywateli, zamknięcie w domach, zakazy podróży, bunt szczepień i można jeszcze wiele wymieniać... Wszyscy to znamy i chyba nie ma osoby, która nie miałaby tego chorego szaleństwa serdecznie dosyć.

A jak to wszystko wygląda w Turcji? Czy tutaj też rzeczywistość stanęła na głowie?

Od pierwszego dnia, kiedy się tutaj przeniosłam, zauważyłam, że NIE. Od razu rzuciło mi się w oczy, że ten kraj rządzi się swoimi prawami, tu życie toczy się swoim torem i wszystko tak naprawdę żyje swoim życiem.

Każdy ma pełny dostęp do przemieszczania się między miastami, nie ma ograniczeń w centrach handlowych, sklepy i markety są normalnie pootwierane, hotele pracują pełną parą, lotnictwo nakręca się jak spirala, w każdej chwili można wyjść do restauracji i zjeść coś dobrego, zrelaksować się na plaży czy po prostu urządzić piknik w parku.

Mało tego, wychodząc z domu w moim liczącym sobie dwa miliony mieszkańców mieście, ludzi chodzących po ulicy w maskach można zliczyć na palcach jednej ręki. I to wcale nie turyści. Po prostu, tu życie nie jest podporządkowane covidowi. Autobusy, sklepy, szpitale etc. - oczywiście, każdy grzecznie i wzorowo w maseczce na twarzy, a kiedy tylko następuje wyjście na zewnątrz, maski automatycznie znikają gdzieś w torebkach i kieszeniach, albo najzwyczajniej lądują w najbliższym śmietniku...

Dystans społeczny? W żadnym wypadku, Turków najczęściej można zobaczyć w grupkach, cieszących się towarzystwem znajomych czy przyjacielsko spędzających czas z przypadkowo spotkanymi ludźmi, a zabawy w większym gronie też nie są wyjątkiem.

Czytając to można sobie zadać pytanie, czy w tej Turcji naprawdę nie ma żadnych restrykcji?

Są, oczywiście, że są, ale mieszkańcy nie mają najmniejszej ochoty się im podporządkowywać i też tego nie robią. A policja? Policja wszystko widzi, ale dołącza do drużyny normalnego życia, nie covida, if you know what I mean 😉

Więc jak wygląda ten rzeczywisty lockdown w Turcji, kiedy naprawdę nikt nie wychyla nosa z domu i spotkanie żywej duszy na ulicy w wielkim mieście, to wcale nie takie łatwe zadanie?

Żeby nie było zbyt cukierkowo - w tym kraju też jest coś, co nie dotyczy tylko turystów, czego lokalni nie trawią, a jednak (prawie) wszyscy przestrzegają, bo nikt nie ma ochoty na kilka tysięcy lirów kary za wyjście na spacer... W weekend. Niestety, każdego Turka i wszystkich mieszkających w Turcji na stałe obowiązuje całkowity lockdown i zakaz opuszczania miejsca zamieszkania w celach innych niż zawodowe i w przypadkach pilnych, a jedynym ratunkiem jest wyjście do najbliższego osiedlowego sklepiku, bo wierzcie lub nie, policja w tej kwestii nie próżnuje i kody QR nadawane każdemu przebywającemu na terenie tego kraju sprawdza jak szalona. Tu niestety nic się nie ukryje, bo kod zawiera informację kim jesteś i na jakich warunkach tu jesteś, czyli krótko mówiąc - nie jesteś turystą i wychodzisz z domu w weekend? Płać słoną karę. Mi całe szczęście czasem udaje się oszukać przeznaczenie udając nieświadomą turystkę, ale Turcy niestety takiej opcji nie mają, bo swój swojego rozpozna i nie ma zmiłuj, więc grzecznie spędzają soboty i niedziele w domu.

Niestety weekendowe zamknięcie w domu to coś, co doprowadza mnie do szału kiedy akurat wracam z pracy, wracam z innego kraju i nie mogę ruszyć się poza swoje cztery ściany... Bo tak. A kiedy już naprawdę mam dość, jestem sobie niezwykle wdzięczna za swoje niebieskie oczy, które już z daleka dają policji wspaniałe złudzenie, że z całą pewnością jestem w Turcji tylko i wyłącznie w celach turystycznych i wcale nie mieszkam tu na stałe 😅

Szczęśliwie Turcja to kraj, który mimo wszystko, w przeciwieństwie do Europy, nie stracił niezależności i głowy dla covida, a życie toczy się tu prawie normalnie i czasem można zapomnieć, że w ogóle istnieje coś takiego jak pandemia... ❤

No comments

Have you ever wondered what it is like to be a flight attendant on long flights? What is it like to work with an airline that operates only, or mostly, 10-16 hour long flights? Have you ever experienced such a flight yourself or do you know a flight attendant for whom this is everyday life?

I am one of them.

I got my first job with a large, long-haul airline when I was only nineteen. Airlines flying directly to the other side of the world are usually (but not always) prestigious and rich, and getting a job with them is a real feat for experienced,and especially a person who doesn't have a hundred years of experience in aviation, and in fact, only recently entered the world of flight attendants. It's easy to guess that the job offer in the prestigious, national airline of one of the richest countries in the world was a great surprise for me and a huge success, which I achieved as an aviation beginner and a person at the door of adulthood, defeating in the recruitment process experienced crew of such elite airlines as Emirates, Etihad Airways, Qatar Airways or Oman Air. You can imagine boundless joy, gratitude and disbelief all rolled into one.

This is how my adventure with airlines operating long haul flights began. First with one airline, then with another, I operated did hundreds of over-ten-hour flights in one direction, covering routes from point A to point B, around the globe. It's easy to guess that such distances are not flown by small or medium-sized planes, which due to technical parameters would have to land several times along the way, for example to refuel. Such long flights are performed by big machines, appropriately adapted to it. And since there are huge aircraft, there are also many, many more passengers on board, much more work, much more responsibility and a much bigger cabin crew team... In other words, a completely different reality than in the short-haul airlines.

Generally speaking, the work of a flight attendant in long haul airlines is significantly different from the work of a flight attendant in low cost airlines, regional airlines or all other airlines that don't operate long-distance flights, but only short haul and medium haul (short-range and medium-range) . As I mentioned before, these are huge planes, huge numbers of passengers, more potential sources of danger, which means for times more work and eyes and ears around the head. In addition, most importantly, the main difference between the flights of low cost carriers, regio etc, and long-haul airlines is that the duration of the first is on average two, three or even four times shorter than the other, so it looks completely different. Different in-flight service structure, and flight attendants not only have a greater range of duties, but also enjoy privileges that their colleagues don't have, working in other types of companies.

Whoever flew at least once with low-cost, charter, regional or national airlines on short routes, certainly encountered the reality of "we will give you water, feed you, but first pay for it"... Exactly. The cabin crew of these airlines (not all, but most of them) run on board with a cart full of products for sale and a terminal, because nothing is for free and the service is completely paid. Fortunately, long haul airlines offer a full, free service of meals, desserts and drinks for all passengers, and even several services, the number of which depends on the length of the flight. And great praise to them for that. Thanks to this, we, flight attendants, are provided with warm-up and cardio on board, but we are not shining with food bills. As for me, a couple of such services for several hundred people seated in several dozen rows in one flight are a perfect opportunity for entertainment and exercise of the muscles of the legs and abdomen, which is pure pleasure 😉

If it seems like it's over, then couldn't be more wrong. One of the advantages of working on long flights is... Time for yourself. Time to relax. Due to the fact that this type of flights last mostly 10-16 hours, there is more time for everything, it's easier to plan duties, and there is a time between services when the crew have a longer or shorter (often longer) time for themselves, when they can sit down calmly, rest, eat, talk or read their favorite book, which is something the staff of short flights cannot enjoy, where they usually don't even have time for five minutes of rest, and meals are eaten on the run, because work is heavy and time is short.

About resting... A privilege that short-haul flight attendants may forget - SLEEP! Long-haul crew are lucky in this aspect. Work, work, and in the middle of the flight a warm bed, where you can forget about everything, rest, sleep well for even a few hours, the best reward and, together with a break for food, these are the most liked and awaited moments of the flight, which give power and boost mood for the rest of the trip... After all, who doesn't like a little relaxation, right?

And finally the best, that is... Travel and layovers all over the world! This is an aspect that many working in this profession dream about and almost everyone who would like to start flying does too. Traveling and visiting the entire globe is also, in fact, one of the main things people associate with being a flight attendant. And these are the luxuries and privileges of being in the most distant corners, in a different country every day, or sunbathing on the most exotic beaches, the luxuries of flight attendants flying around the world, that's, the long-haul ones.

That is why I love working in huge airplanes the most of all, for which circling half the world in one flight is not a problem, because I never have enough of traveling, sightseeing and enjoying the beauty of our planet 🥰

In short, flight attendant and flight attendant, airline and airline, each specific and completely different, the job can be very different, but if you are a person who really loves to fly, any opportunity to do this profession is a blessing.

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak to jest być stewardessą na dalekich lotach? Jak to jest pracować w linii, która operuje tylko, albo w większości loty trwające 10-16 godzin? Czy kiedykolwiek sam przeżyłeś taki lot albo znasz stewardessę, dla której to codzienność?

Ja jestem jedną z nich.

Swoją pierwszą pracę w dużej, dalekobieżnej linii lotniczej dostałam w wieku zaledwie dziewiętnastu lat. Linie latające bezpośrednio na drugi koniec świata mają to do siebie, że zazwyczaj (ale nie zawsze) są prestiżowe i bogate, a dostanie się do nich to nie lada wyczyn dla doświadczonych, a co dopiero dla osoby, która nie ma stu lat doświadczenia w lotnictwie, a tak naprawdę dopiero niedawno weszła w świat stewardess. Łatwo więc odgadnąć, że oferta zatrudnienia w potężnej, narodowej linii jednego z najbogatszych krajów świata była dla mnie wielkim zaskoczeniem i ogromnym sukcesem, który osiągnęłam jako branżowy żółtodziób i człowiek stojący u progu dorosłego życia, w procesie rekrutacji pokonując doświadczone załogi linii tak prestiżowych jak Emirates, Etihad Airways, Qatar Airways czy Oman Air. Możecie sobie wyobrazić bezgraniczną radość, wdzięczność i niedowierzanie w jednym.

Tak zaczęła się moja przygoda z liniami lotniczymi wykonującymi loty long haul. Najpierw z jedną linią, później z kolejną, operowałam setki kilkunastogodzinnych lotów w jedną stronę, pokonując trasy z punktu A do punktu B, dookoła globu. Łatwo się domyślić, że takich odległości nie latają małe ani średnie samoloty, które ze względu na parametry techniczne musiałyby po drodze kilka razy lądować, między innymi żeby dotankować paliwa. Tak długie loty wykonują potężne maszyny, odpowiednio do tego przystosowane. A skoro potężne maszyny, to też o wielu, wielu pasażerów na pokładzie więcej, o wiele więcej pracy, o wiele większa odpowiedzialność i o wiele większa załoga... Czyli zupełnie inne realia niż w liniach małego zasięgu.

Generalnie rzecz ujmując, praca stewardessy w liniach typu long haul, znacząco różni się od pracy stewardessy w liniach typu low cost, liniach regionalnych czy wszystkich innych, które nie operują lotów dalekobieżnych, a jedynie short haul i medium haul (krótkiego zasięgu i średniego zasięgu). Jak już wcześniej wspomniałam, to ogromne samoloty, ogromna liczba pasażerów, więcej potencjalnych źródeł zagrożeń, co oznacza pracę na poczwórnych obrotach i oczy i uszy dookoła głowy. Dodatkowo co najważniejsze, zasadniczą różnicą pomiędzy lotami przewoźników low cost, regio etc, a linii dalekobieżnych jest to, że czas trwania tych pierwszych jest średnio dwa, trzy, a nawet cztery razy razy krótszy niż u tych drugich, w związku z czym zupełnie inaczej wygląda struktura obsługi lotu, a stewardessy nie tylko mają większy zakres obowiązków, ale też przysługują im przywileje, których nie mają ich koledzy i koleżanki po fachu pracujący w innych typach firm.

Kto chociaż raz leciał liniami low cost, czarterowymi, regionalnymi albo narodowymi na krótkich trasach, ten z całą pewnością spotkał się z rzeczywistością "napoimy cię, nakarmimy, ale najpierw za to zapłać"... Właśnie. Personel pokładowy tych linii (nie wszystkich, ale większości) biega po pokładzie z wózkiem pełnym produktów na sprzedaż i terminalem, bo nic za darmo, a serwis jest całkowicie odpłatny. Linie lotnicze long haul całe szczęście oferują pełny, nieodpłatny serwis posiłków, deserów i napojów dla wszystkich pasażerów, a nawet kilka serwisów, których ilość uzależniona jest od długości lotu. I chwała im za to wielka. Dzięki temu my, stewardessy mamy zapewnioną rozgrzewkę i cardio na pokładzie, ale nie świecą nam się w oczach rachunki za jedzenie. Jak dla mnie kilka takich serwisów dla kilkuset osób usadzonych w kilkudziesięciu rzędach w ciągu jednego lotu to idealna okazja do rozrywki oraz ćwiczeń mięśni nóg i brzucha, czyli sama przyjemność 😉

Jeśli wydaje się, że to koniec, to nic bardziej mylnego. Jedną z zalet pracy na dalekich lotach jest... Czas dla siebie. Czas na odpoczynek. Z racji tego, że tego typu loty trwają po kilkanaście godzin, na wszystko jest więcej czasu, łatwiej jest rozplanować obowiązki, a pomiędzy serwisami powstaje czas, kiedy załogi mają dłuższą lub krótszą (często dłuższą) chwilę dla siebie, kiedy mogą na spokojnie usiąść, odpocząć, zjeść, porozmawiać czy poczytać ulubioną książkę, czym nie może cieszyć się personel krótkich lotów, na których zazwyczaj nie ma nawet czasu na pięć minut odpoczynku, a posiłki są spożywane w biegu, bo pracy nawał a czasu niewiele.

Przy odpoczynku zostając... Przywilej, o którym mogą zapomnieć stewardessy latające na krótkich trasach - SEN! Long-haulowe załogi to pod tym względem szczęściarze jakich mało. Praca, praca, a w połowie lotu ciepłe łóżeczko, w które można wskoczyć i odpocząć, smacznie przespać nawet kilka godzin, najlepsza nagroda i oprócz przerwy na jedzenie, czas na sen to najhardziej lubiane i wyczekiwane przez załogi momenty lotu, które dodają sił i poprawiają humor na całą resztę podróży... Bo w końcu kto nie lubi odrobiny relaksu, prawda?

A na koniec najlepsze, czyli... Podróże i pobyty na całym świecie! To aspekt, o którym marzy wielu pracujących w tym zawodzie i prawie wszyscy, którzy chcieliby dopiero zacząć latać. Podróże i zwiedzanie całego globu to też tak naprawdę jedne z głównych rzeczy, z którymi ludziom kojarzy się praca stewardessy. I takie właśnie luksusy i zaszczyty bycia w najdalszych zakątkach, codziennie w innym kraju, albo wylegiwania się na najbardziej egzotycznych plażach mają stewardessy linii latających po całym świecie, czyli właśnie tych dalekiego zasięgu.

Dlatego właśnie ja najbardziej ze wszystkich pokochałam pracę w potężnych samolotach, dla których okrążenie połowy świata za jednym zamachem to żaden problem, bo mi podróży, zwiedzania i cieszenia się pięknem naszej planety nigdy mało 🥰

Podsumowując krótko, stewardessa i stewardessa, linia i linia, każda specyficzna i zupełnie inna, praca potrafi różnić się diametralnie, ale jeśli jest się osobą, która naprawdę kocha latać, każda możliwość wykonywania tego zawodu jest błogosławieństwem.

No comments

After many requests of my readers, I decided to create a memoir about a short but very intense time when I had the opportunity and pleasure to live in the capital of the United Kingdom, where Big Ben towers and the Thames meanders silver, what means a city no other than London itself.

If you want to know my opinion on living in the center of the UK and you are curious what is left in my head, whether I miss it and would like to come back or not, I invite you to read more.

When my plane landed in the UK, I was welcomed by the downpour and the wind, which almost took my head off, turned my favorite umbrella into a broken skeleton, and a passing car gave me a shower from a street puddle. Not a big surprise, because Great Britain is famous for its misty and wet aura, and rainfall is not uncommon there, but getting wet to the skin on as hello was not the most pleasant option, I expected a bit more favorable weather. Honestly, I was even a little scared, because what if "how the beginning (or actually the first moments), such a whole"? Could my whole stay on English soil be one big failure that even heaven will cry over in despair?

Luckily, it didn't happen that way, and a not very interesting beginning didn't mean a bad continuation at all, but let's say it one by one.

At the beginning, I admit, it was hard. It's hard to adapt, to get used to the climate, which I'm not a fan of, because I belong to people who love heat, and the warmer the better, as long as the beach is nearby, and quite a cool, humid and windy climate is not what I feel best physically and mentally. I used to love water droplets falling from the sky, now the only thing left of this love is the admiration of the fog, which by the way I really like taking pictures of (adds a lot of artistic magic, I recommend it!), Maybe I will even use one of them for future blog posts. And here... Not only is there no beach, there is a long way to the sea (by the way I recommend Brighton, a great relaxation base for people living in London who feel best surrounded by sand and waves hitting the shore), but also the temperature about much lower than what corresponds to thermophile, rainy mornings, showers from the sky without any warning and icy (in my opinion) evenings... Sorry, this is our climate, but not mine, unfortunately.

Due to the fact that we have such a climate, or rather they have a climate, my compatibility with the British and all local people who have lived in the area for a long time, left a lot to be desired. I am dressed from head to toe, they are in sweaters or short sleeves. They are wearing light jackets, I am wearing a coat, buttoned up to the neck. They are wearing light clothes and I am in a scarf. They are in sneakers, I am in boots. The only occasions when, despite the constant feeling of being cold, I shed my undersuits during photo sessions. Oh so, so much of my British blood. So you can certainly easily imagine the faces of locals seeing a teddybear on the street.

Luckily, my climate preferences are the only drastic difference between me and the British society.

It has been known for a long time that England is one great ethnic and cultural mix, which I had the opportunity to experience not only in everyday life, in shops and on the streets, but also at work. Such a configuration of "a little of everyone" is something that I really like and appreciate, also it's a huge plus, especially since London is a city most saturated with geographical vibrations and you can hear all languages and dialects from around the world there. What is a great YES to me, because I simply love such multicultural atmosphere. Such a small sample of the entire globe in one place.

It is obvious, but perhaps not necessarily obvious to someone who doesn't live traveling, that the enormous advantage of living in England is the complete lack of language barriers. You don't have to worry that someone doese speak English, that someone won't understand what you are talking about. Not only that, as I mentioned above, people also speak many other languages, which allows not only to communicate freely and possibly help in the event of a lack of understanding, but also is a great opportunity to upgrade your language skills thanks to friendly relations with foreigners living in the area.

In the end, I wouldn't be myself if I didn't mention something that impressed me a lot. In the "airport zone", that is within a few kilometers from the big airport, there are... Free buses going every few minutes. In fact the free ride is only available on the route a few km from the airport, later you have to scan the public transport card, but it's still a great advantage. This is probably due to the mass of tourists who use public transport from the airport to reach nearby hotels, but local people also often use free travel. Imagine what a relief it is, to work at the airport and have free bus taking you to the terminal's door. Couldn't be any better!

There are still a lot of things that I liked and disliked, that made me smile and led to liimitless irritation and wondering how such things have the right to exist at all, but that's a different story and maybe I will mention it again sometime, but no longer in this post.

Generally... I liked London itself and the life there too. It was not bad, although I felt that I was still cold and certain things surprised me very much, I can say from a distance of time that it was good. I like this city, the atmosphere there, the infrastructure, and above all the communication / transport network, both above-ground and underground, which makes life easier and from every point of the city you can get to another in the blink of an eye, for what a big respect and hopefully more places in the world follow this path, because rather no one likes to have problems with moving, and the extensive metro and train network is a real relief from it.

So London is still one of my favorite places, I am happy to come back, but rather for quite short stays, trips because I prefer to stay permanently somewhere where there are... A bit warmer temperatures 😉

Na gorące i długotrwałe prośby kilku moich czytelników, postanowiłam stworzyć wpis wspomnieniowy o krótkim, ale bardzo intensywnym czasie, kiedy miałam okazję i przyjemność pomieszkać w stolicy Wielkiej Brytanii, gdzie góruje Big Ben i srebrzyście wije się Tamiza, czyli w mieście nie innym niż sam Londyn.

Jeśli chcecie poznać moją opinię na temat życia w centrum UK i ciekawi was co pozostało w mojej głowie, czy tęsknię i chciałabym wrócić, czy też niekoniecznie, zapraszam do dalszego czytania.

Kiedy mój samolot wylądował w UK, powitała mnie ulewa i wiatr, który prawie urwał mi głowę, ulubiony parasol przemienił w połamany szkielet, a do tego przejeżdżający samochód zafundował mi prysznic z ulicznej kałuży. Niezbyt duże zaskoczenie, bo przecież Wielka Brytania słynie z mglistej i wilgotniej aury, a opady deszczu nie należą tam do rzadkości, jednak przemoknięcie do suchej nitki na dzień dobry nie należało do najprzyjemniejszej z możliwych opcji, oczekiwałam nieco bardziej łaskawej pogody. Szczerze nawet trochę się przeraziłam, bo co jeśli jaki początek (a właściwie pierwsze chwile), taka całość? Czyżby cały mój pobyt na angielskiej ziemi miał być jedną wielką porażką, nad którą nawet niebo będzie płakało z rozpaczy?

Całe szczęście tak się nie stało i niezbyt ciekawy początek wcale nie oznaczał kiepskiej kontynuacji, ale po kolei.

Na starcie, nie ukrywam, było ciężko. Ciężko się zaadaptować, przyzwyczaić do klimatu, którego zwolenniczką nie jestem, ponieważ mimo wszystko należę do ludzi kochających upały, a im cieplej tym lepiej, byle plaża była w pobliżu, a dosyć chłodny, wilgotny i wietrzny klimat nie jest tym, w czym fizycznie i psychicznie czuję się najlepiej. Kiedyś uwielbiałam kropelki wody spadające z nieba, teraz jedynym, co z tego uwielbienia pozostało, jest zachwyt mgłą, której swoją drogą bardzo lubię robić zdjęcia (dodaje mega artystycznej magii, polecam!), może nawet któregoś z nich wykorzystam do przyszłych wpisów na blogu. A tu... Nie dość, że plaży brak, do morza kawał drogi (swoją drogą pochylam się ku Brighton, wspaniałej bazie relaksacyjnej dla mieszkających w Londynie, którzy najlepiej czują się w otoczeniu piasku i fal bijących o brzeg), to jeszcze temperatura o wiele niższa niż ta, która odpowiada ciepłolubnym, dżdżyste poranki, prysznice z niebios bez ostrzeżenia i lodowate (w moim mniemaniu) wieczory... Sorry, taki mamy klimat, ale nie mój niestety.

Z racji tego, że taki mamy, a raczej mają klimat, moja kompatybilność z Brytyjczykami i wszystkimi lokalnymi zamieszkującymi w okolicy od dłuższego czasu, pozostawiała dużo do życzenia. Ja poubierana od stóp do głów, oni w sweterkach albo w krótkim rękawku. Oni w lekkich kurteczkach, ja w płaszczu pozapinana pod samą szyję. Oni na luzie, a ja w szaliku. Oni w trampkach, ja w kozakach. Jedyne okazje, kiedy mimo ciągłego uczucia zmarznięcia zrzucałam z siebie moje ocieplacze, to sesje zdjęciowe. Ot co, tyle z mojej brytyjskiej krwi. Więc z całą pewnością możecie łatwo sobie wyobrazić miny lokalsów widzących na ulicy misia.

Szczęśliwie upodobania klimatyczne to jedyna drastyczna różnica między mną, a ludnością brytyjską.

Nie od dzisiaj wiadomo, że Anglia to jedna wielka mieszanka etniczna i kulturowa, czego miałam możliwość doświadczyć nie tylko w życiu codziennym, w sklepach i na ulicach, ale też w pracy. Taka konfiguracja "wszystkich po trochu" jest czymś, co jak by nie było bardzo lubię i doceniam, także to ogromny plus, zwłaszcza, że Londyn to miasto najbardziej przesiąknięte wibracjami geograficznymi i można w nim usłyszeć chyba wszystkie języki i dialekty z całego świata... Co dla mnie jest wielkim TAK, bo wprost uwielbiam takie multikulturowe klimaty. Taka mała próbka całego globu w jednym miejscu.

Czymś oczywistym, ale być może niekoniecznie oczywistym dla kogoś, kto nie żyje podróżami jest to, że gigantyczną przewagą życia w Anglii jest całkowity brak barier językowych. Nie trzeba się obawiać, że ktoś nie mówi po angielsku, że ktoś nie zrozumie, o czym się do niego mówi. Mało tego, jak już wyżej wspomniałam, ludzie mówią też w wielu innych językach, co umożliwia nie tylko swobodną komunikację i ewentualną pomoc w sytuacji braku porozumienia, ale też jest świetną okazją do szlifowania umiejętności językowych dzięki relacjom koleżeńskim z cudzoziemcami żyjącymi w okolicy.

Na koniec nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o czymś, co zaimponowało mi jak mało co. W strefie "lotniskowej", czyli w zasięgu kilku kilometrów od wielkiego lotniska jeżdżą... Darmowe autobusy. Co prawda przejazd nimi za free jest dostępny tylko na trasie paru km od lotniska, później konieczne jest odbicie karty komunikacji miejskiej, jednak to i tak wielka zaleta. Prawdopodobnie jest tak ze względu na nawał turystów, którzy z portu lotniczego wydostają się do okolicznych hoteli właśnie transportem miejskim, jednak z darmowych przejazdów często korzystają również lokalni. Wyobraźcie sobie jaka to ulga, pracując na lotnisku mieć darmowe dojazdy autobusami pod sam terminal. Żyć nie umierać po prostu!

Jest jeszcze sporo rzeczy, które mi się podobały i nie podobały, które wywoływały uśmiech na twarzy i doprowadzały do białej gorączki i zastanowienia, jakim cudem taki stan rzeczy ma w ogóle prawo bytu, jednakże to inna historia i może jeszcze kiedyś o tym wspomnę, ale już nie w tym poście.

Generalnie podsumowując... Podobał mi się sam Londyn jak i życie w nim. Nie było źle, chociaż czułam, że ciągle mi zimno i bardzo dziwiły mnie pewne sprawy, mogę z dystansu uznać, że było dobrze. Lubię to miasto, atmosferę jaka w nim panuje, infrastrukturę, a przede wszystkim sieć komunikacyjną, zarówno naziemną jak i podziemną, która ułatwia życie jak mało co i z każdego punktu miasta można się przedostać do drugiego w mgnieniu oka, za co szacunek i oby więcej miejscowości na świecie poszło tym śladem, bo chyba nikt nie lubi mieć problemów z przemieszczaniem, a rozbudowana siatka metra i kolei jest od tego istnym wybawieniem.

Tak więc Londyn nadal należy do chętnie odwiedzanych przeze mnie miejsc, z przyjemnością wracam, jednak raczej na dość krótkie pobyty, bo do stałego zamieszkania wolę jednak... Nieco wyższe temperatury 😉

No comments

Happy Women's Day to all of us girls! 💜

Today's post will not be too long, I won't write much, I'll leave here just a few words that are worth remembering and going through life with them, and it will certainly be more pleasant and mentally much easier.

Here's a little bit of women's happiness in a nutshell:

Let us believe in ourselves, be grateful for every new day, for every new experience and for each lesson, even the painful one, that strengthens us and makes us better and stronger mentally.

Let's not worry about other people's opinions about ourselves, which are usually worth as much as the statement that dark chocolate is better than white and does not mean the truth about us.

Let's not take every malice personally, and laugh in the face of our haters.

Let's be happy and smile, it works on our enemies like holy water on a vampire.

Let's not listen to the empty and meaningless talks in the series "It's not proper for a woman to...", because yes, it is proper.

Instead of gossiping, plotting and harming each other, let's support each other, because a strong woman is the one who supports other women and does not desire to destroy them.

Let's be positive and share the joy, who knows whose life we can change.

Let's not cry for the guys who disappeared, cheated, hurt... There are plenty of fish in the sea.

Let's not be ashamed of our body and let us love it, because it is our only true home.

Let's dare to speak out loud about our feelings, pain and weaknesses, everyone has them, it's okay.

Let's perceive all the colors, not only in black and white, because life is beautiful.

Let's be happy and conquer the world!

Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Kobiet dla nas wszystkich, dziewczyny! 💜

Dzisiejszy post nie będzie zbyt długi, nie będę się rozpisywać, napiszę tylko kilka słów, które warto zapamiętać i iść z nimi przez życie, a na pewno będzie ono przyjemniejsze i mentalnie o wiele lżejsze.

Oto odrobina kobiecego szczęścia w pigułce:

Wierzmy w siebie, bądźmy wdzięczne za każdy nowy dzień, za każde nowe doświadczenie i za każdą lekcję, nawet tą bolesną, która nas wzmacnia i czyni lepszymi i silniejszymi psychicznie.

Nie przejmujmy się cudzymi opiniami na swój temat, które najczęściej są warte tyle, co stwierdzenie, że gorzka czekolada jest lepsza od białej i wcale nie oznaczają prawdy o nas.

Nie bierzmy do siebie każdej złośliwości, a hejterom śmiejmy się w twarz.

Bądźmy szczęśliwe i uśmiechajmy się, to działa na naszych wrogów jak woda święcona na wampira.

Nie słuchajmy pustych i bezsensownych gadek w serii "Kobiecie nie wypada...", bo właśnie, że wypada.

Zamiast plotkować, knuć i szkodzić sobie wzajemnie, wspierajmy się, bo silna kobieta to ta, która wspiera inne kobiety, a nie dąży do ich zniszczenia.

Bądźmy pozytywne i dzielmy się radością, kto wie czyje życie możemy odmienić.

Nie płaczmy za facetami, którzy zniknęli, zdradzili, skrzywdzili... Tego kwiatu jest pól światu.

Nie wstydźmy się swojego ciała i kochajmy je, bo to nasz jedyny prawdziwy dom.

Odważmy się mówić głośno o swoich uczuciach, krzywdach i słabościach, każdy je ma, to nic złego.

Postrzegajmy wszystkie barwy, nie tylko w czerń i biel, bo życie jest piękne.

Bądźmy szczęśliwe i podbijajmy świat!