Ci ludzie, to szczęśliwi ludzie. 

Jestem kimś, kto jest nauczony żyć na najwyższych obrotach. Pochodzę ze świata, w którym wszystko toczy się szybko, w którym cywilizacja osiągnęła najwyższe stadia, w którym ten, kto nie walczy o więcej, zostaje w tyle, staje się przegranym, a zwycięzcą jest ten, kto osiągnie najwięcej. Nie wstydzę się tego, bo wiem, że ta rzeczywistość, te realia mnie ukształtowały, uczyniły ze mnie kogoś silnego i twardo stąpającego po ziemi. W końcu sama jestem osobą, która wie, czego chce, swoje wyrywa pazurami i idzie do przodu nie oglądając się za siebie. Intensywne życie, dążenie do jak największych osiągów, zasięgów i nowości, ustawianie celów do zdobycia i walka o stawanie się coraz lepszą wersją siebie, pod każdym względem, to moja codzienność, coś co jest nieodłączną częścią mojego stylu bycia i funkcjonowania. 

Przez długi czas "gonitwa za lepszym" wydawała mi się czymś nieodzownym, czymś, bez czego nie można przetrwać. To, że my, ci "z wielkiego świata", co chwilę mamy natłok myśli, martwimy się tym, czym nie powinniśmy, niejednokrotnie szukamy problemów tam, gdzie ich nie ma i nie możemy spać w nocy, bo coś poszło niezgodnie z naszym planem, zdawało się być tak niepozorne, że aż naturalne.

Wszystko zmieniło się, kiedy wyjechałam do Afryki. Najpierw raz, później drugi, piąty i dziesiąty. Jako stewardessa na Czarnym Lądzie spędziłam miesiące, z czasem wręcz miałam wrażenie, że to mój drugi dom. Poznałam wspaniałych ludzi, z niektórymi zawiązała się przyjaźń, niemalże codzienny kontakt trwa nieprzerwanie do dziś, mimo że pochodzimy z realiów, które różnią się między sobą jak dwie galaktyki i żyjemy dziesiątki tysięcy kilometrów od siebie, nasza więź jest na tyle silna, że nie jest jej w stanie przerwać nic. Poznałam ludzi, którzy są naprawdę szczęśliwi. Ich szczęście, że żyją, że mogą cieszyć się każdym kolejnym dniem, pochodzi z głębi serca i jest niesamowite. 

Oni nie mają wiele. Nie żyją w bogactwie. Nie mają pełnych kont w bankach. Nie mieszkają w wygodnych mieszkaniach, apartamentach ani luksusowych rezydencjach. Niejednokrotnie są głodni i nie mają co włożyć do ust. Nic nie przychodzi do nich na pstryknięcie palcem. Ci ludzie żyją w najbiedniejszych krajach, w najbiedniejszych zakątkach i pokazali mi inny świat, świat w którym zmartwieniem jest zapewnienie pokarmu, kiedy panuje głód i wody rodzinie, a obawą śmierć kogoś bliskiego. To nie jest świat, w którym rodzina składa się z mamy, taty i dziecka. To nie jest świat, gdzie na każde dziecko rząd kraju wypłaca pieniążki na jego lepszy rozwój, gdzie każdy młody człowiek od małego jest posyłany do przeróżnych ośrodków edukacyjnych. To nie miejsce, gdzie maluchy są otoczone zabawkami z najwyższych półek. W Afryce rodziny składają się nawet z kilkunastu dzieci, gdzie większość z nich nie wie, co to prawdziwe zabawki, gdzie bawią się kamieniami i patykami. To miejsce, gdzie niewielu stać na zapewnienie pociechom udziału w szkolnych zajęciach, które są tam piekielnie drogie. Ludzie szukają pracy na ulicach, handlując bananami, ziołami, rybami (które są dobrem luksusowym, daleko od oceanu można o nich zapomnieć) czy innymi lokalnymi wytworami. Co z tego mają? Grosze. Z punktu widzenia przybysza - nie mają nic. A dla nich, trochę wody w misce i kosz owoców czy ryb to błogosławieństwo. Dla tych ludzi słońce, odrobina jedzenia i uśmiech na buzi dziecka to wszystko, czego potrzeba im do szczęścia. Mimo, że żyją w czasem wręcz skrajnie biednych warunkach, kochają siebie, uśmiech nie schodzi im z twarzy, są niesamowicie pogodni i zarażają radością. Ich optymizm jest tak czysty i autentyczny, że mógłby im go pozazdrościć niejeden "bogaty". 

Ci ludzie są wspaniali. Dzięki nim odżyłam, poczułam się o wiele lżejsza i uwierzyłam, że prawdziwe szczęście nie tkwi w przepychu i ciągłej rywalizacji. Dzięki nim poczułam, że moje życie nie musi podobać się innym, by było idealne dla mnie, bym to ja czuła się w nim komfortowo. Dzięki nim, poczułam przywiązanie do Afryki i zawsze będę tam chętnie wracać. Dzisiaj, szczerze nie wyobrażam sobie nie mieć w swoim życiu swoich ulubionych Murzynków. Mam nadzieję, że moje skrzydła jeszcze wiele razy zabiorą mnie tam, gdzie życie toczy się powoli, gdzie wiele trosk odchodzi w zapomnienie i będzie mi dane poznać kolejne, cudowne istoty. 

Choć wydaje się to nieprawdopodobne, życie nie polega na wyścigu szczurów, ciągłym biegu z przeszkodami i walce o czyjąś aprobatę. Bo jak być prawdziwie szczęśliwym, nie będąc szczęśliwym ze sobą? 

Gdzieś na świecie są ludzie, dla których nasze wyszukane problemy nie istnieją. Są głodni, biedni, a mimo to, cieszą się każdym dniem i są szczęśliwi, że mają siebie i odrobinę jedzenia i wody. Zanim znów zaczniemy narzekać i szukać kolejnych problemów, zastanówmy się, czy warto.