"Personel pokładowy styka się z większą ilością drobnoustrojów chorobotwórczych niż lekarz na szpitalnym dyżurze" 

To słowa jednego z doktorów, które przypominają mi się za każdym razem, kiedy w społeczeństwie zaczyna się coś dziać, a konkretnie, kiedy narasta poruszenie różnorodnymi chorobami, zwłaszcza tymi nieznanymi i egzotycznymi. W ostatnim czasie ludzie oszaleli na wieść o wykluciu się w Chinach nowego wirusa, a mianowicie "coronavirusa", który w ciągu kilku dni ze sporym rozmachem zaczął rozprzestrzeniać się poza granice kraju, a nawet kontynentu, wkrótce pojawiając się również Europie, Ameryce, Australii oraz innych państwach Azji. 

Ludzie, napędzani informacjami z mediów, wpadli w panikę, wystarczy kaszel, lekko podwyższona temperatura i już poradnie i szpitale pękają w szwach. W społeczeństwie panuje chaos, poruszenie, strach, a... Samoloty latają nadal. Mało tego, ktoś musi w nich pracować! Niejedną osobę na samą myśl boli głowa, lotniska są przepełnione ludźmi w maskach, na pokładzie sytuacja niewiele się różni... 

A "oni" tak po prostu sobie latają i co, nie boją się?! 

Nie, nie boją. Oczywiście, jest obawa o własne zdrowie i bezpieczeństwo, bądź przyniesienie czegoś do domu i "poczęstowanie" najbliższych, ale nikt z personelu pokładowego nie panikuje. Zachowywane są najwyższe środki ostrożności, wyższa dbałość o higienę, zwiększony dystans między pracownikami, a pasażerami, a samoloty dysponują specjalnym zapasem masek ochronnych, ale nikt nie daje się porwać fali druzgocącego strachu. Bardziej panikują pasażerowie, jednak cóż, bez zbędnego komentarza - jeśli boisz się choroby, a nie jesteś w sytuacji awaryjnej, po prostu nie leć do miejsca, które jest jej centrum...

Moja linia wykonuje sporo lotów w kierunkach azjatyckich, gdzie obecnie jest epicentrum coronavirusa, jednak panika nie zakłoca normalnych operacji, a wszyscy starają się zachować najwyższy stopień ostrożności i nikt nie trzęsie się na myśl, że z pracy wróci śmiertelnie chory, czy to mając na myśli obecną epidemię, czy wszystkie inne choroby, na które załogi są narażone w codziennej rutynie. 

Prawda, nawet zdaniem wielu lekarzy jest taka, że najnowszy wirus najbardziej niebezpieczny jest przez medialne poruszenie, jakie wywołuje, a w rzeczywistości, zwykła grypa stanowi dla ludzi o wiele większe zagrożenie i jest zdecydowanie bardziej zjadliwa niż choroba, która obecnie sieje największy postrach.

Tak więc cieszmy się życiem, dbajmy o odpowiednią higienę, odporność organizmu, bądźmy ostrożni w zbyt bliskich kontaktach z innymi ludźmi i nie dajmy się zwariować, bo co ma się zdarzyć i tak się wydarzy i naprawdę nie warto szaleć w histerii.

Jesteś osobą pozytywną, cieszysz się z każdego, nawet najmniejszego sukcesu, doceniasz najdrobniejsze osiągnięcia, wierzysz, że może być lepiej, a przede wszystkim, widzisz świat w jasnych barwach, ale zawsze, kiedy rosną Ci skrzydła, znajdzie się ktoś, kto pospieszy z siekierą, by je obciąć?

OD NICH TRZYMAJ SIĘ Z DALEKA. 

Chodzące trucizny, rozsiewające wokół siebie negatywną energię, niszczące dobry nastrój... I choćbyś nie wiadomo jak się starał, nawet nie licz, że kiedykolwiek powiedzą Ci coś miłego. 

Jeśli myślisz, że usuną się sami, jesteś w błędzie. Tacy ludzie czerpią przyjemność ze swojej zgryźliwości, a sprawianie innym przykrości niezwykle ich satysfakcjonuje i nie przeoczą żadnej, nawet najmniejszej okazji, by powiedzieć komuś coś, co zdecydowanie nie poprawi jego nastroju. Znasz kogoś takiego? 

Te energetyczne wampiry są niezwykle zadowolone widząc, że udało im się kogoś zasmucić, podciąć mu skrzydła, odebrać radość z czegoś, co było dla niego ważne. I niezależnie od tego, jak bardzo będziesz walczyć o ich względy, jak bardzo będziesz się starać, oni nigdy nie uraczą Cię czymkolwiek pozytywnym. Będą stopniowo podtruwać to, co dobre, plany, marzenia, wartości, aż w końcu staniesz się cieniem samego siebie. Taka wizja się nie podoba, hm? 

Bez obaw, wystarczy wierzyć w siebie i znać swoją wartość, a tacy ludzie utracą wszelkie wpływy. Mając w sobie siłę, pozytywnie patrząc na świat i będąc świadomym swoich osiągnięć, które nie każdemu przychodzą łatwo, można łatwo i zdecydowanie odciąć drogę do siebie ludziom, którzy niczego dobrego nie przynoszą, a wręcz przeciwnie, szkodzą i zakłócają pozytywne wibracje w naszym życiu. Dlatego nie warto się poddawać, trzeba wierzyć w siebie, nosić głowę wysoko i nie dopuszczać do siebie tych, którzy jedyne, co potrafią, to mówić komuś jak bardzo jest zły i że wszystko, co mu wychodzi, i tak jest bezwartościowe. 

Bo żadne osiągnięcie, nawet to najmniejsze, niezależnie od tego, czy osobiste, życiowe czy zawodowe, nie jest bezwartościowe.

Praca personelu pokładowego to dla niejednego szczyt marzeń, zawód ceniony, szanowany, w oczach wielu niezwykle prestiżowy i niekoniecznie dla każdego dostępny, jednak napotykając się na pewne "błyskotliwe" komentarze pracowników linii lotniczych o (o zgrozo) samych sobie... 

"Wolę być kelnerką w powietrzu niż na ziemi" 

"My tylko nadajemy się do sprzątania śmieci w kabinie" 

"Jesteśmy tylko po to, żeby pachnieć i pięknie wyglądać" 

...Jako niewtajemniczony laik, szybko można zmienić zdanie. I to wcale nie na lepsze. 

To tylko kropelka w oceanie zacnych refleksji członków załóg i nie, wcale nie żartów. A później, drogie stewardessy i stewardzi płaczecie i lamentujecie, że pasażerowie Was nie szanują, że się z Wami nie liczą... Słuchając tego z Waszych ust bądź czytając takich bredni z Waszej strony na forach internetowych, jakoś wcale mnie to nie dziwi, bo w końcu kto by szanował kogoś, kto nie szanuje sam siebie? Kto by szanował pracę osoby, która sama z niej drwi i równa z ziemią? Ktoś, coś? Nie sądzę.

Mnie, jako stewardessę, która mimo pełnej świadomości nie tylko zalet, ale i wad tego zajęcia, jest z niego całkowicie zadowolona, zastanawia tylko jedno, dlaczego krzycząc na prawo i lewo jaka ta praca jest zła, beznadziejna, nie wymaga żadnych zdolności i godzi w ludzką godność, jeszcze w tym zawodzie pracujecie? Jeśli jest Wam aż tak źle, dlaczego po prostu nie zmienicie pracy na taką, która będzie spełnieniem Waszych marzeń i nie uziemi Waszych ambicji, na którą nie będziecie musieli narzekać przy każdej możliwej okazji? 

Wszyscy ci, którzy postępują w ten sposób, nie dość, że psują wizerunek swój (ale jeśli tak im się podoba, to who cares), to również w oczach ludzi postronnych i nie znających realiów branży, niszczą szacunek i dobre imię swoich kolegów i koleżanek po fachu. I o tyle, o ile swój własny mogą mieszać z błotem do woli, o tyle zanim się rzuci złe światło na współpracowników, powinno się nieco nad swoim zachowaniem i podejściem pomyśleć, bo dzięki takim właśnie osobom, ludzie ze "zwykłego świata" nadal jak gąbki chłoną bezsensownie powielane stereotypy, że wśród stewardess liczy się tylko piękny wygląd i nic więcej. 

Przykro patrzeć, jak niektórzy zamiast grać do jednej bramki ze swoim teamem, celują w czarną dziurę.

Szanuj się, a inni również będą Cię szanować.

Całe szczęście, zdecydowana większość cabin crew ceni sobie swoją pracę, szanuje siebie i swoich współpracowników, a zamiast rozpowiadać wokoło głupoty, cieszy się z tego, co ma, bo wie, jaki to naprawdę wysiłek i poświęcenie. I chwała im za to.

Gdybyś mogła coś zmienić, wybrałabyś życie owiane tajemnicą...? 

"...Chciałabyś być anonimowa, nieznana, żeby nikt nic o tobie nie wiedział, kim jesteś, czym się zajmujesz?" 

Pytanie. Proste, nieskomplikowane, a wryło w ziemię. Wryło w ziemię i przede wszystkim dało do myślenia. 

Kiedy kilka lat temu dopiero zaczynałam udzielać się w internecie, chciałam, żeby ktoś mnie zauważył. Ktokolwiek, po prostu marzyło mi się, żeby moje starania i poświęcony czas włożony w tworzenie wszystkiego, co robię, nie szedł na marne. Na początku nie było łatwo, ale kiedy w końcu ludzie zaczęli się interesować, wiedziałam, że jest okej, że idę w dobrym kierunku, by moje wysiłki zostały docenione. 

Tak jak upływał czas, tak ludzi zainteresowanych moimi działaniami przybywało. Zarówno tych, którzy po prostu byli ciekawi, tych, którzy mnie lubili, jak i, tych, którzy szukali każdego, choćby najmniejszego powodu do hejtu. Byli wielbiciele i szukający dziury w całym, a ja mimo wszystko w dalszym ciągu robiłam swoje, nie przejmując się tymi, którzy starali się mi to uprzykrzyć. 

Przez ostatnie kilka lat aktywności w internecie doświadczyłam zarówno wiele dobrego, jak i złego. Były komplementy, miłe wiadomości, mnóstwo pytań, nowe znajomości, chęć spotkać, zapytania o wywiady... Ale było też sporo hejtu, szykanowanie, podszywanie się, plotki, stalking i natarczywa chęć wtargnięcia w moje życie prywatne. Wydaje się sporo, jak na jedną osobę, prawda? 

Zaczynając w roku 2015, miałam cichą nadzieję, że chociaż kilka osób będzie zainteresowanych tym, co robię, bo w końcu nie robię tego tylko dla siebie, ale nigdy nie oczekiwałam nawet, że w roku 2020 każdy mój krok będą obserwowały tysiące ludzi. Wydaje się bajką, ale każdy medal ma dwie strony, wszystko ma swoje plusy i minusy. Czy mimo wszystko chciałabym wrócić do tego, co było przed i stać się kimś całkowicie anonimowym, kim byłam kiedyś? 

Nie, nie chciałabym. Mimo, że chętnie wymazałabym ze swojego życia okropne doświadczenia, jakie również się z tym wiązały, zdecydowanie więcej było tych dobrych, które inaczej by mnie nie spotkały. Bez tego nie byłam osobą, którą jestem teraz. Nie byłabym sobą.

 Jest taki kraj, dość mały, ale ukochany. Z setką wysp i wysepek, magią, klimatem i duszą, której nie można znaleźć nigdzie indziej. Kraj, który kocham, o którym nie zapominam i za którym tęsknię. Radosny, ciepły, pełen historii, dobrego jedzenia i  przepięknej przyrody. Kraj, który żyje we mnie, mimo że ja nie żyję w nim. Miejsce, do którego chcę wrócić za wszelką cenę, bo bez niego nie czuję się sobą, ciągle czegoś mi brakuje. 

Dom, z którym rozdzieliło mnie lotnictwo i pogoń za marzeniami, za wielkim światem. Kraina, która bije w moim sercu mimo, że jestem na drugim końcu świata i myśl o powrocie tam daje mi nadzieję, kiedy jest mi źle. 

Miejsce, za którym tęsknota doprowadza mnie do łez za każdym razem, gdy oglądam zdjęcia czy nawet hollywodzkie filmy nagrywane właśnie tam. Kawałek świata, który jest kawałkiem mnie. Zakątek, który miał ogromny wpływ na ukształtowanie mnie jako człowieka, do którego chcę wrócić i zbudować nowe życie. 

Domyślacie się, co to za kraj?

Happy New Year 2020! 

Właśnie wybiła północ! 

Stary rok dobiegł końca i rozpoczął się nowy, pełen nowych szans i perspektyw, z milionem dróg, którymi można pójść, by odkryć to, co nieznane, milionem dróg prowadzących do bram szczęścia i spełnienia.

Witające nas właśnie dwanaście miesięcy, to 366 dni przynoszacych nowe dary do naszego życia. Miłość, radość, szczęście, spełnione marzenia, osiągnięte cele te małe i te duże... 

I tego właśnie Wam i sobie życzę, by ten 2020 rok, który rozpoczyna się właśnie teraz, w tej sekundzie, był dobry, łaskawy, pełny pięknych uczuć, zdrowia, uśmiechu, przygód, spełnionych ambicji, pasji życia i wszystkiego, co dla nas najlepsze. 

Życzę, by 2020 był lepszy nawet od najlepszego 2019 i pozbawiony wszelkiego smutku i trosk. 

Szczęśliwego Nowego Roku! ✨ 

PS. Nie, nie spędziłam sylwestrowej nocy przed laptopem, publikując ten post, mój komputer zrobił to za mnie.