ENG

Over two years passed. The plenty of commitment, work, ideas and sacrifices. Two years of building this blog from the beginning, from the zero, brick after brick as far as a house was made. The house which demands the care and the faith, to be able to become solid and grow in powers. Alterations, streamlining, improving, the unceasing effort, aspiration to the ideal, which still is unattainable. Getting readers, persons which like and want to come back to me, to read my texts. And in the end the biggest success. Achieving the threshold of ten million visits on my website and getting contact with people about which I would never even dare to think.
This is the time. Time, when it's necessary to finish one stage. Time, when it is necessary to do a forward step and to cross new limits, to start sinking new paths. It's the time to set off to unknown waters, and this, what old and well-known, just leave behind.
For years I dreamt of writing, it was my small secret wanting, of which which I was afraid to carry out. As far as in the end I dared. I tried. I established this blog, walking a tightrope, and seeing first results I believed. I believed I could something more. Therefore now, after two years from that moment, I decided to take the ultimate and crucial decision.
Along with the new year my blog will stop being the same blog which it was earlier. It is an end of being under the concern, end work for somebody. In 2018 I will come with my own conditions. Many situations during my blogging life proved me, that I could afford mine, that people appreciate me, appreciate what I do.
So it's time for closing the door behind myself with a thud and beginning new, strong story.

Along with the end of December 2017 ▶magdaleneanne.blogspot.com◀ will stop existing, and ▶magdaleneanne.com◀ will be born. And only with such a www address you will be able to find me.

I hope, that with own name, building the private label I will be even stronger than so far. This change will be a milestone and filling the sails which will bring a lot good, and above all will let progress. Maybe it will be a step, to the greatest success? Who knows, I'm not going to give up, and the perseverance is bringing the biggest fruits. 🌸

See you in a few days with news! 🔮

PL

Minęły ponad dwa lata. Mnóstwo zaangażowania, pracy, pomysłów i poświęcenia. Dwa lata budowania tego bloga od początku, od zera, cegiełka po cegiełce aż powstał dom. Dom, który wymaga pielęgnacji i wiary, by stawał się solidny i rósł w siły. Przeróbki, usprawnianie, ulepszanie, nieustanne staranie się, dążenie do ideału, który i tak jest nieosiągalny. Zdobywanie czytelników, osób, które lubią i chcą wracać do mnie, czytać moje teksty. I w końcu największy sukces. Osiągnięcie  progu dziesięciu milionów wizyt na mojej stronie oraz nawiązanie kontaktów z ludźmi, o których nawet nigdy nie odważyłabym się pomyśleć.
To jest ten czas. Czas, kiedy trzeba zakończyć pewien etap. Czas, kiedy trzeba zrobić krok naprzód i przekroczyć nowe granice, zacząć drążyć nowe ścieżki. Pora wyruszyć na nieznane wody, a to, co stare i utarte pozostawić za sobą.
Przez lata marzyłam o pisaniu, było to moje małe, skryte pragnienie, którego bałam się zrealizować. Aż w końcu się odważyłam. Spróbowałam. Założyłam tego bloga stąpając po kruchym lodzie, a widząc pierwsze wyniki uwierzyłam. Uwierzyłam, że mogę coś więcej. Dlatego teraz, po dwóch latach od tamtego momentu, postanowiłam podjąć ostateczną i przełomową decyzję.
Wraz z nowym rokiem mój blog przestanie być tym samym blogiem, którym był wcześniej. To koniec podlegania koncernowi, koniec pracy dla kogoś. W 2018 rok wejdę na swoich warunkach. Wiele sytuacji podczas mojego blogowego życia udowodniło mi, że stać mnie na swoje, że ludzie mnie doceniają, doceniają to, co robię.
Tak więc czas na zamknięcie za sobą drzwi z hukiem i rozpoczęcie nowej, silnej historii.

Wraz z końcem grudnia 2017 ▶magdaleneanne.blogspot.com◀ przestanie istnieć, a narodzi się ▶magdaleneanne.com◀ i to pod takim i tylko takim adresem będziecie mogli mnie znaleźć.

Mam nadzieję, że pod własnym imieniem, budując własną markę będę jeszcze silniejsza niż dotychczas. Ta zmiana będzie kamieniem milowym i wiatrem w żagle, która przyniesie wiele dobrego, a przede wszystkim pozwoli się rozwinąć. Może to będzie krok, do jeszcze większego sukcesu? Kto wie, nie zamierzam się poddawać, a wytrwałość przynosi największe owoce 🌸

Do zobaczenia za kilka dni w nowej odsłonie! 🔮

ENG

Time to sum up the last twelve months which are walking away into the shadow and will never again come back. Will you miss them? Or maybe you are glad that it's gone? How did this year pass for you? Was it excellent for you, or you aren't pleased with it? You regard it as one of better years in your life, or not necessarily? Will you remember well that 2017 which is just becoming history? Did you already do the examination of conscience with a slight tongue in cheek so that in the jollity say goodbye to the past, and say hello to the future? 😉
I devoted a few last days to reflection concerning events which took place in my life this year. From one side I could call it one of best in my life, on the other... As one of the most difficult. Ones of the most beautiful changes about which I will never forget took place and which will always evoke the smile on my face, but also some things happened which I'd prefer to wipe out from my memory forever. With pride and joy I can also admit that I managed in one hundred per cent to fulfill some (and most important) from my New Year's resolutions which I set myself standing up on the threshold of 2017 to which we are just saying goodbye. In spite of bitter moments and some problems, I was happy. Really happy. It was the year, which I officially became adult, but first of all there were twelve months, during which in my life the biggest changes and turning points took place. I took also a lot of valuable lessons which definitely will be useful to me in the future. However the biggest happiness and treasure of life is to be a loving and loved person. 💞
And now... With mind full of new ideas and motivation, courageously and definitely I'm waiting for coming the midnight of new, the 2018. I wish this year would be beautiful and fruitful time both in the private, as well as blogging sphere.

PL

Czas podsumować ostatnie dwanaście miesięcy, które odchodzą w cień i już nigdy nie wrócą. Będziecie za nimi tęsknić? Czy już cieszycie się, że macie to za sobą? Jak minął Wam ten rok? Był dla Was udany, czy nie jesteście z niego zadowoleni? Uważacie go za jeden z lepszych lat w Waszym życiu, czy niekoniecznie? Będziecie dobrze wspominać 2017, który właśnie staje się historią? Zrobiliście sobie już rachunek sumienia z lekkim przymrużeniem oka, by w dobrym humorze pożegnać przeszłość, a powitać przyszłość? 😉
Ja ostatnie kilka dni poświęciłam na refleksje dotyczące wydarzeń, jakie miały miejsce w moim życiu w tym roku. Z jednej strony mogłabym go uznać za jeden z najlepszych w moim życiu, a z drugiej strony... Jako jeden z najtrudniejszych. Nastąpiły jedne z najcudowniejszych zmian, o których nigdy nie zapomnę i które zawsze będą wywoływać na mojej twarzy uśmiech, ale też zadziały się rzeczy, które wolałabym wymazać z pamięci już na zawsze. Z dumą i radością mogę też przyznać, że udało mi się w stu procentach wypełnić niektóre (i najważniejsze) z moich noworocznych postanowień, które postawiłam przed sobą stając u progu roku 2017, z którym właśnie się żegnamy. Mimo gorzkich chwil i trudności, byłam szczęśliwa. Naprawdę szczęśliwa. Był to rok, w którym oficjalnie stałam się dorosła, a przede wszystkim dwanaście miesięcy, podczas których w moim życiu nastąpiły największe zmiany i przełomy. Wyciągnęłam też wiele cennych lekcji, które zdecydowanie przydadzą mi się na przyszłość. Jednak największym szczęściem i skarbem jest być osobą kochającą i kochaną. 💞
A teraz... Z głową pełną nowych pomysłów i motywacji, odważnie i zdecydowanie oczekuję na wybicie północy nowego, 2018 roku. Oby był to czas piękny i owocny zarówno w sferze prywatnej, jak i blogowej.

ENG

We got it! The new year is coming very fast. Time of new decisions, spinning new agendas and one of the greatest tests of the own will power. With each passing day of the end of the old year more and more big list of New Year promises made to oneself is arising in mind. How the truth will be? Sweet or painful? Whether the strength of our will will puncture the wall and will give us the full of satisfaction from achieving wanted goals, or just the opposite, in its weakness will give us disappointment? Will we persevere in what we promised to ourselves?
Me, personally, saying goodbye to this year I chose the modesty and the prudence in the selection of my wishes to fulfill which I set myself. I said goodbye to the million of trifles, and said hello to a few, but solid resolutions, to which I will make every effort to achieve and to carry it out in one hundred per cent. Will I get it? We will see. I hope, that yes and I count on it, that the new, next year will give me plenty of profits, happinesses and pleasures, but first of all reinforcements. Who knows, what will happen... I feel that it will be something excellent, that a few hundred new days which soon will become reality will bring thousands of wonderful moments to my life.
And how about you? How does your list look like...? Already ready, or maybe you didn't still think about it, or generally speaking you don't care about preparing New Year's resolutions and don't do this? Whatever is your attitude, I wish you much happiness and the perseverance! 

PL

Mamy to! Wielkimi krokami zbliża się nowy rok. Czas nowych postanowień, snucia nowych planów i jednego z największych sprawdzianów własnej siły woli. Z każdym dniem końcówki starego roku w głowie powstaje coraz większa lista noworocznych obietnic składanych samemu sobie. Jaka okaże się prawda? Słodka czy bolesna? Czy siła naszej woli przebije mur i da nam pełnię satysfakcji z osiągnięcia zamierzonych celów, czy wręcz przeciwnie, w swej słabości przyprawi nas o rozczarowanie? Czy wytrwamy w tym, co sobie przyrzekliśmy?
Ja osobiście żegnając ten rok postawiłam na skromność i rozwagę w doborze moich życzeń do spełnienia, które przed sobą stawiam. Pożegnałam się z milionem błahostek, a powitałam kilka, za to solidnych postanowień, do których dołożę wszelkich starań, by je osiągnąć i zrealizować w stu procentach. Czy mi się uda? Zobaczymy. Mam nadzieję, że tak i liczę na to, że ten nowy, nadchodzący rok przyniesie mi mnóstwo profitów, szczęścia i zadowolenia, a przede wszystkim wzmocnienia. Kto wie, co się wydarzy... Czuję, że to będzie coś świetnego, że kilkaset nowych dni, które wkrótce staną się rzeczywistością przyniosą do mojego życia tysiące wspaniałych momentów.
A u Was? Jak wygląda Wasza lista? Już gotowa, czy może jeszcze o tym nie myśleliście, albo w ogóle nie przejmujecie się i nie przygotowujecie noworocznych postanowień? Jakiekolwiek jest Wasze podejście, życzę Wam dużo szczęścia i wytrwałości!

ENG

Sometimes there are moments in the life, when clutching the head is nothing. When air is so thick that it's hard to breathe. Sometimes to not to go completely mad it's necessary to simply dissociate yourself. Not to think. Not to overthink. To concentrate only on what you love, but about the rest just to forget, as if stopped existing, as everything around ordinarily wasn't. I know, it sounds strange, but in some situations such an attitude is essential to live and to survive. If somebody never felt, that a second or two more in such sea of thoughts and incidents, and will explode - will never also understand what I am writing here about and I'm trying to hand over. Sometimes despite everything - it's worthwhile simply, for own good to close thoughts, to dissociate yourself from everything what makes feel bad, to devote yourself to what you love, give it time, to open heart and let it guide... And wait till every cloud will have a silver lining...

PL

Czasem w życiu nastają chwile, kiedy złapanie się za głowę to mało. Kiedy powietrze jest tak gęste, że trudno jest oddychać. Czasem, żeby całkowicie nie zwariować trzeba po prostu się odciąć. Nie myśleć. Nie rozmyślać. Skupić tylko i wyłącznie na tym, co się kocha, a o reszcie zapomnieć, jakby przestała istnieć, jakby tego wszystkiego wokół najzwyczajniej nie było. Wiem, to brzmi dziwnie, ale w niektórych sytuacjach takie podejście jest niezbędne, by żyć i przetrwać. Jeśli ktoś nigdy nie czuł, że jeszcze chwila w takim natłoku myśli i zdarzeń, a eksploduje - ten nigdy też nie zrozumie tego, o czym teraz piszę i co staram się przekazać. Czasem mimo wszystko - warto po prostu, dla własnego dobra zamknąć myśli, odciąć się od wszystkiego tego, co przytłacza, oddać się temu co się kocha, temu się poświęcić, otworzyć serce i to jemu pozwolić się prowadzić... I poczekać, aż po burzy wyjdzie słońce...

PL

Kilka dni temu mieliśmy okazję podziwiać na niebie miliony pięknych, roziskrzonych, spadających gwiazd. Jest to widok niesamowity, tak samo, jak i uczucia, które towarzyszą widząc gwiazdę lśniąco przemykająca nad głową. 
Dla mnie te błyszczące punkciki mają ogromne znaczenie osobiste, darzę je wielkim sentymentem. Gwiazdy i morze, to mój duet. Jestem z nimi silnie związana, towarzyszyły kilku najpiękniejszym wydarzeniom w moim życiu, wiele wnosiły i przyczyniały się do wyjątkowego klimatu. Zawsze, bez względu na wszystko, przemykające po niebie zwiastowały i zwiastują nadejście czegoś niesamowitego.
Powszechnie przyjęte jest wierzenie, że spadające gwiazdy spełniają marzenia i wiele osób się tego trzyma... Ale dzisiaj nie o tym, bo przecież po co kierować się powierzchownymi przekonaniami, kiedy można mieć świeże spojrzenie według własnych przeżyć i uczuć. Nie będę tutaj pisać "co ludzie", bo po co ruszać coś, co już od dawna znane. Napiszę o sobie, o tym, jakie ja mam w tym temacie doświadczenia i jak to w końcu wszystko jest.
Więc... Wierzę, że spadające gwiazdy spełniają marzenia? Po części tak, po części nie. Za każdym razem, kiedy takie widzę jestem pewna, że już niedługo nadejdzie coś pięknego, co wypełni mnie szczęściem. Jestem tego pewna, bo być może zwykłym zbiegiem okoliczności, przypadkiem, albo rzeczywistym powiązaniem - zawsze po zobaczeniu tego zjawiska w krótkim czasie spełniało się któreś z moich życzeń i marzeń, po burzy wychodziło słońce, na twarzy na nowo pojawiał się uśmiech, a we mnie wzrastała nadzieja. Dlatego czuję, że coś w tym jest. Co prawda ktoś może powiedzieć, że to głupota, ale z własnego życiowego doświadczenia wiem, że za każdym razem, kiedy ujrzę na niebie spadającą gwiazdę, koleje losu toczą się bardzo pomyślnie, nawet w najczarniejszym okresie czasu, kiedy moje nadzieje na powodzenie są zerowe. Nie przejmuję się tym, co myślą inni, nikomu nie narzucam swojej opinii, więc też nie pozwolę nikomu narzucić mi swojej. Jakakolwiek jest prawda o wpływie tych ciał niebieskich na ludzkie szczęście i spełnienie marzeń, ja osobiście uważam, że jest to co najmniej wielki motywator, który pomaga myśleć chociaż odrobinę bardziej pozytywnie, przez co oczy otwierają się szerzej na świat i łatwiej jest poczynić kroki, które doprowadzą do osiągnięcia spełnienia. Jednak mimo wszystko gwiazdy mają dla mnie przede wszystkim ogromne znaczenie sentymentalne, a w połączeniu z morzem tworzą niezapomniany nastrój.

ENG

A few days ago we had a chance to admire millions of beautiful falling stars in the sky. It's awesome view, the same as feelings which are accompanying seeing the star with sparkling speeding above the head.
For me these tiny shining dots have a great personal meaning, I have the great fondness for them. Stars and the sea, it is my duet. I'm strongly connected with them, accompanied a few most beautiful moments in my life, influenced and gave a lot to the amazing climate. Always, no matter what, flashing by all over the sky they heralded and are heralding coming of something incredible.
Universally believing that falling stars are fulfilling dreams is accepted and many persons hold it... But today not about it, because after all for what to be guided by superficial beliefs, when it's possible to have a fresh look according to own experiences and to feelings. I won't write "what people..." here, because why to talk about something, what's already for ages known. I'll write about myself, about things which I have experienced and how this everything actually is.
So... Do I believe that falling stars can fulfill dreams? Partly yes, partly not. Everytime when I can see it I'm sure that very soon something beautiful what will fill me up with happiness will come. I'm sure about it, because maybe with the ordinary coincidence, accident, or real influencing - after seeing this phenomenon some of my wishes and dreams has always found fulfilment in the short time, after the storm a sun came out, a smile appeared on my face anew, and hope grew in me. Therefore I feel, that there must be something in it. Admittedly somebody can say it is a stupidity, but from own experience I know, that everytime I see the falling star in the sky, the ups and downs of life are going very successfully even in the blackest time, when my hopes for the success and better times are zero. I don't care about other people opinion, I don't impose my opinion to anybody, so I will also let nobody impose theirs to me. Whatever is the truth about the influence of these heavenly bodies on human happiness and dreams coming true, I personally think that it's the motivator which helps to think at least a bit more positively, makes eyes open more widely to world and and it's more easy to make steps which will lead to achieving the fulfilment. However despite of everything stars have a great sentimental meaning for me above all, and in combination with the sea are creating unforgettable mood.

PL

Pamiętam ten dzień, ten moment, jakby to było wczoraj. Pamiętam, jak pewnego razu ktoś zadał mi pytanie, niepozorne, niewiele znaczące pytanie: "Jak myślisz, jakie to uczucie być popularnym?". W głowie utkwiła mi także doskonale moja odpowiedź: "Rozpoznawalność i mnóstwo hejtu, nic ciekawego ani przyjemnego. Nigdy nie chciałabym przez to przechodzić." To było pięć lat temu. Od tej zwykłej, zwyczajnej rozmowy minęło już pięć lat. Pięć długich lat, w których wszystko zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Byłam wtedy szarą, nieśmiałą i strachliwą trzynastolatką, która nigdy nie pomyślałaby, że za kilka kolejnych lat stanie się coś, co znacząco zmieni i wpłynie na jej życie. W tamtej chwili ani na sekundę nie przyszłoby mi na myśl, że to "coś" w jakimś stopniu może mnie dotknąć. Zdecydowanie za nic w świecie nie przypuściłabym, że jako osiemnastolatka będę rozpoznawana przez ludzi, których nie znam, poza granicami kraju, że obcy ludzie będą pisać do mnie setki wiadomości, prosić o zdjęcia, a już na pewno nie wpadłoby mi do głowy, że stanę się czyjąś idolką. Nie wspomnę też o tym, że gdyby wtedy ktoś powiedział mi, że w tym wieku od dwóch lat będę prowadzić całkiem poczytnego, wielomilionowego bloga - wyśmiałabym go.

Popularność. Czy osobiście czuję się popularna? Nie. Mimo tego, że niektóre sprawy mogą za takim stanem rzeczy przemawiać i według niektórych dość mocno przemawiają, ja się wcale za osobę jakoś szczególnie popularną nie uważam. Dlaczego? Skromność? Niska samoocena? Fałsz? Raczej nie. Po prostu nie lubię się wywyższać i nie jest mi to do niczego potrzebne. Czy odczuwam jakieś skutki tego faktu? Tutaj niestety, ale owszem, oprócz tych dobrych stron pojawia się masa hejtu, wścibskich, zawistnych hien bez swojego życia, które siedzą jak takie sępy i szukają coraz to "lepszych" technik, by zepsuć moje dobre samopoczucie i jak najbardziej zdemotywować. Nie udaje im się, a jednak ciągle zadają sobie ten bezsensowny trud.
Kilka lat temu, pogrążona w głębokiej nieświadomości mówiłam, że nigdy nie chciałabym przez coś takiego przechodzić, że nigdy nie chciałabym stać się rozpoznawalna. Ale jednak, stało się. Czas zrobił swoje, koleje losu potoczyły się tak, a nie inaczej, jest jak jest.
Czy żałuję? Nie. Ani trochę. Nawet w najmniejszym stopniu nie żałuję założenia tego bloga, nie żałuję, że zaczęłam pisać, prowadzić własną stronę i dzielić się ze światem cząstką siebie. Czas mija, lata upłynęły, nie zajmuję się i nie mam zamiaru zajmować się zastanawianiem "Co by było, gdyby...?". Gdybanie nie jest dla mnie i nic mi nie da. Jestem jaka jestem, robię co robię i w żadnym, nawet najmniejszym stopniu rozpoczęcia mojej działalności nie żałuję.

ENG

I remember this day, this moment, like it was yesterday. I remember, when one day somebody asked me the question, inconspicuous, little meaning question: "What you think, what kind of feeling it is to be popular?". My answer also stucked in mind very well: "The recognizability and a lot of hate, nothing interesting or pleasant. I would like to never have such a situation in my life."
It was five years ago. From this everyday, normal talk five years passed. Five long years, when everything changed against one hundred eighty degrees. I was an ordinary, shy and timid thirteen-year-old girl which would never think that in a few following years something will happen, what considerably will change and will influence for her life. In that moment it wouldn't come to my mind even for a second, that this "something" somehow can affect me. Definitely for nothing in the world I would suppose that as the eighteen-year-old girl I will be recognised by people which I don't know, abroad, that strange persons will write hundreds of the messages to me, that will ask for photos, and definitely wouldn't come to my mind, that I will become someone's idol. I won't mention also, that if that time somebody told me that in this age I'll be writing the quite widely-read, multimillion blog for two years - I would ridicule him.
Popularity. Whether personally I feel popular? Not. In spite of the fact that some matters can evidence for such a fact and in some people's eyes quite clearly prove, I don't see myself as the person somehow specially popular at all. Why? Modesty? Low self-assessment? Falsehood? Rather not. I just don't like to swagger, I don't care and don't need it. Do I feel any effects of this fact? On this field unfortunately, but yes, apart from these advantages mass of hate appears, of nosey, envious hyaenas without own life which are sitting like such vultures and looking for newer and newer "better" technics in order to destroy my feeling of well-being and as the most demotivate. They don't get it, but after all still are doing themselves this pointless effort.
Some years ago, submerged in the deep unawareness I said that I would never like to have in my life something like that, that I would never like to become recognizable. But well, happened. The time did its own, the ups and downs of life came this way, and that's it, is how it is.
Do I regret? No. Not even a bit. Even in the least I don't regret of establishing this blog, I don't regret that I started writing, having my own website and sharing the part of myself with world. The time is passing, years passed, I don't and I don't intend to entertain with thinking "What would be, if...?". Speculating isn't for me and it won't do anything good for my life. I am how I am, I do what I do and in none, even in one percent I don't regret that I started my activity.

PL

Czasem jest ciężko. Czasem jest cholernie ciężko. Ale halo. Nikt przecież nigdy nie powiedział, że będzie łatwo. Nikt nie złożył takiej obietnicy. Życie to nie wata cukrowa, ale ciągła walka o byt , szczęście i przetrwanie. Raz wzloty, raz upadki. Taka kolej rzeczy, istna trampolina, kolejka górska. Ale choćby i znaleźć się w środku największego magla, trzeba mieć w sobie to coś, nie poddawać się, przypomnieć sobie te najpiękniejsze chwile w życiu i walczyć ile sił, by było ich jak najwięcej. Na to, co się dzieje wokół mają wpływ również inni ludzie, którzy niejednokrotnie są toksyczni, bo takich też niestety wiele razy nie da się uniknąć. Pojawiają się tacy, którzy chcą namieszać, którzy sieją zamęt, złą atmosferę, ale nigdy nie wolno pozwolić, żeby takie postacie wpłynęły na nas, na naszą osobowość, plany, poczucie własnej wartości, zwłaszcza poczucie własnej wartości! A to jest sztuką najważniejszą, najtrudniejszą i nie lada wyzwaniem. Życia nie da się przewidzieć, nigdy nie jest do końca pewne i wiadome co się wydarzy. Ale jeśli dzieje się coś złego, jeden wielki młyn, którego nie da się w żaden sposób zrozumieć, zawsze trzeba się trzymać, wierzyć w siebie, pamiętać o tym, co najpiękniejsze, dążyć do lepszego i być ponad wszystko. Nigdy nie warto dać się sprowokować, stracić sił, a przede wszystkim nie wolno zwątpić w siebie i w lepszą przyszłość. Bo przyszłość i wiara w siebie, to dwie największe inwestycje. Wystarczy się uśmiechnąć, przypomnieć sobie o tym, na czym i na kim najbardziej zależy, a już świat wygląda lepiej.

ENG

Sometimes it's difficult. Sometimes really difficult But hey. After all nobody never said it will be easy. Nobody made such promise. A life isn't sugar cotton, but the constant fight for survival, happiness and surviving. One time ascents, one time falls. Such course of things, absolute springboard, roller coaster. But even and to be in a centre of the biggest mess, it's necessary to have in oneself this something, not to give up, to remember these happiest moments in the life and to fight with all strength to make them as often as possible and as more as possible. There are also other people affecting what happens around, which many times are toxic, because unfortunately a lot it's also impossible to avoid. Appear so which want to mess up, which are causing havoc, bad atmosphere, but one is forbidden - to let such characters influence to us, to our personality, plans, self-esteem, especially a self-esteem! And it is the most important, most difficult ability and quite a challenge. It's impossible to predict the life, is never fully certain and known what will happen. But if something bad happens, one large mill which isn't possible in any way to understand, it's always necessary to stay strong, to believe in self, to remember about it, what most beautiful, to aspire to the better and to be above all else. It's never worthwhile letting to be provoked, to lose power, but first of all it's forbidden to doubt in self and in the better future. Because the future and the self-confidence, these are two huge investments. There's just smile needed, to remind about what and whom you care the most, and world already looks better.

PL

Napotyka na swojej drodze wiele przeszkód. Niejednokrotnie jest wystawiana na ogromne i nieziemsko trudne próby. Znosi spiski i intrygi innych. Ale prawdziwa, czysta i ta jedyna - przetrwa wszystko. Przypadek? Przeznaczenie? Jak kto woli. Nazewnictwo dowolne. Jak dla mnie - przypadki nie istnieją. A przynajmniej już dawno istnieć przestały. Przeznaczenie... Też dobre - nie wierzyłam w nie. Chemia? Być może. Siła wyższa? Dobry żart. Więc... Co?
Coś niezwykłego. Nadzwyczajnego. Magia. Nieskończoność jednej chwili i wieczności. Miłość.
Od kiedy pamiętam, nie wierzyłam w przeznaczenie. Od kiedy istnieję, byłam sceptyczna. Słowem - człowiek małej wiary. Aż w końcu stop. Coś się zmieniło. Uwierzyłam. Co więcej, przekonałam się na własnej skórze. W pewnym momencie los pokazał mi, że nie ma granic miejsca, czasu, przestrzeni, a już tym bardziej uczuć. Limity nie istnieją. Ale magia przeznaczenia - jak najbardziej.
Jednak największym skarbem, cudem i siłą jest prawdziwa miłość dwojga ludzi, którzy wierzą i czują, że są dla siebie wszyskim, a to co ich połączyło jest czymś niezwykłym, niezniszczalnym i niepowtarzalnym.

ENG

It comes across a lot of obstacles on its way. Many times it's being exposed to huge and supernaturally difficult attempts. It forbears conspiracies and intrigues of others. But true, pure and this only one - will survive everything. Accident? Destiny? As you like. Any names. As for me - accidents don't exist. And at least already a long time ago stopped to exist. Destiny... Also good - I didn't believe in this. Chemistry? Maybe. Act of God? Good joke. So... What?
Something unusual. Awesome. Magic. The infinity of one moment and of eternity. Love.
Since when I remember, I didn't believe in destiny. Since when I exist, I was sceptical. With word - man of small faith. And finally stop. Something changed. I believed. What's more, I personally find it out. At some point the fate showed me, that there are no limits of place, time, space, and already and all the more - of feelings. Limits don't exist. But magic of the destiny - of course.
However the biggest treasure, miracle and power is a true love of two people which believe and feel that they are everything for each other, and what connected them is something unusual, imperishable, amazing and unique.

PL

Dla jednych głupi napis, zlepka wyrazów, bezsensowna myśl, jednak dla innych to jedno bądź kilka słów, które dają codzienną dawkę siły, codziennie motywują do działania i przypominają, że jestem kimś. Mogę coś. Mogę wiele. Mogę działać. Mogę spełniać marzenia i łapać łapać szczęście. Mogę i jestem. Jestem i mogę. Ktoś może nie wierzyć, że taka układanka słów może coś znaczyć, może coś dawać, ale taka mała drobnostka naprawdę dużo potrafi. Sama mam swoje osobiste motto, które jest dla mnie światłem w tunelu, kiedy wpadam w dołek, kiedy tracę wiarę, kiedy moja siła do działania zaczyna się sypać w proch. Zwykły, jeden, mały, prosty wyraz, który dla osoby z boku jest pusty i bezwartościowy - dla mnie jest iskierką i potęgą o ogromnym znaczeniu. Niby nic, a daje tak wiele, jak nikt by się nie spodziewał. Jedno słowo, które w mrocznych momentach przypomina mi kim jestem i jaka tak naprawdę jestem. Przypomina mi o mnie. Jest mną. Z tym jednym hasłem idę przez życie już od kilku długich lat i dobrze mi z tym. Motto to coś, co daje wielką siłę i mnóstwo korzyści, a co najważniejsze - pomaga być sobą. Zbudowało mnie, uświęciło moje wartości, moje cele, wielokrotnie uchroniło przed powrotem dawnej wersji mnie, a wpłynęło na rozwój świadomości obecnej. Polecam każdemu, naprawdę. Taka mała iskierka, a świeci tak jasno.

ENG

For one stupid inscription, connection of words, nonsensical thoughts, however for other it can be one or few words which give the everyday dose of power, motivate for action and remind that I am someone. I can something. I can a lot. I can act. I can fulfil the dream and catch happiness. I can and I am. I am and I can. Somebody can not believe that such a jigsaw of words can mean something, can give something, but such a small mere trifle really is able much. Myself I have my personal motto which is the light at the end of the tunnel for me, when I'm falling down, when I'm losing the faith, when my power for action is starting spilling into dust. Normal, one, small, straight word which for the strangers is empty and worthless - for me is a spark and a power with the great importance. Like nothing, but gives so a lot, like no one else could expect. One word which in dark moments reminds me who I am and how I really am. It's reminding me about me. It is me. With this one slogan I'm going through life already for a few long years and I feel well with it. Motto is something what gives great power and a lot of benefits, and most importantly - helps to be myself. It uplifted me, justified my values, my means, repeatedly it saved me from the comeback of the older, previous version of me , and affected the progress of the current awareness. I recommend for everyone, really. Such a small spark, and is shining so brightly.

PL

Facebook. Jeden z najpopularniejszych, o ile nie najpopularniejszy portal społecznościowy na świecie. Większość ludzi go uwielbia. Ludzie w różnym wieku kochają tę wirtualną nicość na tyle, że niejednokrotnie wskoczyliby za nią w ogień, a za lajki i komentarze nierzadko obcych osób - daliby się pokroić żywcem. To jakaś paranoja. Paranoja, która ciągle się szerzy i nabiera coraz większego rozmachu. Młodsi i starsi, kobiety i mężczyźni, na fb i tego typu społecznościówki wylewają całe swoje życie. Podają nieraz wszystkie swoje dane, ważne miejsca, adresy, daty, nie oszczędzając również wystawiania na widok publiczny pikantnych szczegółów, których na zdrowy rozum świat nigdy nie powinien ujrzeć. Bo taki mamy klimat. Wszystko musi być sztuczne, wystawne i na pokaz. Wszystko tylko po to, żeby "znajomi" widzieli. Co z tego, że zrezygnuję z prywatności i zamiast zająć się czymś bardziej życiowym będę spędzać codziennie godziny w sieci, żeby dobrowolnie lub po trupach zdobyć jak najwięcej like i comments. Przecież halo, ludzie, patrzcie wszyscy, lajki pokażą wam jakim super jestem człowiekiem, bo nic innego się nie liczy, liczba serduszek pod moim zdjęciem jest wyznacznikiem mojej wartości i koniec kropka! Cóż, szkoda słów na dalszy komentarz takiej postawy i zachowania. Niestety, tak płytkie myślenie przestało mieć już ograniczenie wiekowe. Masowa mentalność jak lawina toczy się w dół. Zastanawiam się tylko, czy tacy ludzie mają świadomość tego, że lajkami i komentarzami na portalach społecznościowych raczej rodziny nie wykarmią, przyszłości nie zbudują, a mądrość też do głowy im nie wpadnie. Patrząc na to wszystko z boku, wiele razy miałam wrażenie, że coś ze mną nie tak, bo uwaga uwaga! Nie dbam o lajki, nie łaszę się na komentarze, na moim facebookowym profilu mam mniej niż stu znajomych, których regularnie aktualizuję i usuwam, by nie mieć zbędnego spamu, a zdjęcia, jeśli w ogóle się pojawiają, to okazyjnie, raz może dwa razy w roku. To samo tyczy się wszystkich innych social mediów z blogiem włącznie. Nawet tu na światło dziennie wypływa 1/10 komentarzy, bo jak widać tak bardzo różnię się od większości populacji, że cenię sobie porządek i to, co cenne, a nie bezwartościowy ładunek spamu.

ENG

Facebook. One of the most popular, if not the most popular social media in the world. The generality of people adores it. Various people love this virtual nothingness enough that many times would do everything for this and for likes and comments, frequently of stranger persons - would let cut themselves up alive. It's some paranoia. Paranoia which still is spreading and is gaining the more and more big dash. Younger and older, women and men, on fb and this kind of social media are pouring out entire their life. They're giving all their data, important places, addresses, dates, often not sparing also bringing spicy details into the limelight, which looking at it logically world never should see. Because so we have a climate. Everything must be artificial, pompous and for effect. Everything only up to it, if only "friends" could see. So what that I will resign the privacy and instead of dealing with something more practical I'll spend hours online every day to voluntarily or playing hardball get as most as possible likes and comments. After all - hello, people, look everyone, likes will show you what a super man I am, because nothing else is important, the number of hearts under my photo is an indicator of my value and basta! Well, I don't have words for the further comment of such an attitude and behaviours. Unfortunately, this way the shallow thinking stopped having an age limits already. Mass mentality like the avalanche is rolling into the bottom. I'm only wondering, whether such people are aware of this, that with likes and with comments in social media rather won't feed their families, won't build the future, and the wisdom also won't fall into their mind. Looking on that's all from the side, a lot of times I had impression, that something with me is not so, because attention attention! I don't care about likes, I'm not fawning to comments, on my Facebook profile I have less than one hundred friends which I'm regularly updating and removing, in order not to have an unnecessary spam, but photos, if appear at all, then occasionally, once maybe twice a year. The same concerns every other social media with the blog including. Even here I decide to publish 1/10 of written comments, because as can be seen I differ from the majority of the population so much, that I value neatness, what valuable, rather than worthless load of the spam.

PL

Najpiękniejsze uczucie na świecie. Z każdym dniem coraz silniejsze, łączy dwie osoby niewytłumaczalną magią. Miłość. Ja i On, On i Ja = MY. Kochamy się. To jest najważniejsze. I nikt ani nic nie może tego zmienić. Jesteśmy tylko dla siebie, jesteśmy całym swoim światem. Żadne słowa nie są w stanie opisać  siły, która nas łączy. M&Π = 💝

ENG

The most beautiful feeling in the world. With each passing day more and more strong,connecting two persons with inexplicable magic. Love. Me and He, He and Me = US. We love each other. It is most important. And nobody or nothing can change it. We are only for us, we are entire world for each other. No words are able to describe power which connects us. M&Π = 💝

PL

Nadchodzą zmiany. Ogromne zmiany. Wkrótce nadejdzie wielki, najpiękniejszy i najważniejszy dzień mojego życia. Coś niesamowitego, aż trudno mi w to uwierzyć. Już niedługo wszystko się zmieni, nic nie będzie tak jak dawniej. Strach i radość w jednym. Ale najważniejsze jest to uczucie, wyjątkowe i idealne, jak nic innego. Niebo. Tak bardzo się cieszę. Już nie mogę się doczekać! 💝

ENG

Changes are coming. Intense changes. Soon a great, most beautiful and most important day of my life will come. Something incredible, it's really positively hard for me to believe it. In very soon time everything will change, nothing will be as before. Fear and joy in one. But this, amazing and perfect feeling is most important, like nothing else. Heaven. I'm so much pleased, so happy. I'm looking forward! 💝

PL

Ludzie oczekują szacunku. Oczekują traktowania ich z godnością. Chcą być doceniani, lubiani, może nawet uwielbiani, ale na pewno nie chcą być pomiatani. Dla siebie wszystko, wymagania rosną z dnia na dzień wyższe niż Himalaje, a im więcej oczekują dla siebie, tym gorzej traktują innych. Największym paradoksem jednak jest to, że im podlej ludzie traktują innych ludzi, tym lepszego traktowania wymagają dla siebie. Więc do jasnej cholery! Ile można? To co dajesz, to dostajesz! Jeśli człowieku myślisz, że możesz kogokolwiek, nawet osobę młodszą od ciebie o pół życia traktować jak największego śmiecia i żądać od niej szacunku w stosunku do twojej osoby, a poniżanie, agresja itp pozostaną bez konsekwencji, to wierz mi, bardziej mylić się nie możesz. Jesteś w błędzie tak wielkim, jak sam wszechświat. I nie łudź się, sprawiedliwość cię dosięgnie, od tego nie uciekniesz. Chore stereotypy, chore myślenie: starszy może szmacić, młodszy ma szanować, przecież starszy to pan i władca, a młodszego można gnoić, bo oczywiście to takie normalne jak oddychanie... Brak słów. Tak, jakby wiek, więzy krwi, czy pozycje zawodowe warunkowały to, kto ma być szanowany, a kogo można do woli mieszać z błotem i tłamsić. Otóż nie. Każdy jest równy. Każdy jest człowiekiem, każdy ma te same prawa i każdy zasługuje na szacunek. Dziecko, rodzic, wnuk, dziadek, pradziadek, dwulatek i stulatek. Prezes, goniec i parobek. Zdrowy i chory. Każdy, bez względu na to ile ma lat, jakiej jest płci, pochodzenia czy statusu. Jeśli tego szacunku nie dajesz, ranisz kogoś, zasługujesz dokładnie na to samo. Zasługujesz na poczucie tego samego na własnej skórze, może wtedy się nauczysz. Jaki wzór dajesz sobą, takiego oczekuj dla siebie. Bogiem nie jesteś, żeby pozwalać sobie na wszystko bez granic. Pamiętaj o tym.

ENG

People expect the estimation. They expect treating them with the dignity. They want to be appreciated, liked, perhaps even adored, but certainly don't want to be kicked around. For oneself everything, requirements grow day by day higher than the Himalaya, and as more they expect for themselves, as worse they treat other. However the hugest paradox is the fact that as more meanly people treat other people, as better treatment they require for themselves. So damn! How long will it last? What you give, this you get! If man you think that you can anybody, even a person half a life younger than you, to treat like the biggest piece of rubbish and to demand the respect from her towards your person, but humiliating, aggression etc will stay without the consequence, then believe me, more wrong you cannot be. You are in such a great mistake, as all universe huge is. And don't delude yourself, the justice will catch you, you won't run away from it. Ill stereotypes, sick thinking: older can oppress, younger must respect, after all older is a lord and master, and younger can be bullied, because of course these are such normals as the respiration... Lack of words. It's like kind of age, blood ties, or professional positions conditioned who has to be respected, and who can be smothered, dragged through the mud. So not. Everyone is equal. Everyone is a man, everyone has the same rights and everyone deserves respect. The child, the parent, the grandson, the grandfather, the great-grandfather, the two-year-old and the centenarian. The chairman, the messenger and the farmhand. The healthy and the ill. Everyone, irrespective of how many years has, which sex is, the origin or the status. If you don't give this respect, you hurt somebody, you deserve precisely the same. You deserve for experience it firsthand, maybe then you will learn. What an exemplar you are giving with yourself - the same expect for yourself. You aren't God to let yourself to do everything limitless. Remember it.

PL

Prawda znana nie od dziś, że gatunek ludzki ma skłonności do nadmiernego rozmyślania, snucia planów na przyszłość oraz do notorycznego wracania myślami do przeszłości. Fakt, tworzenie w głowie różnego rodzaju wymarzonych scenariuszy na przyszłość może i daje nadzieję, podnosi na duchu, ale czy nie lepiej, zamiast żyć z głową totalnie w chmurach, skupić się na teraźniejszości? Przecież największe szczęście przeważnie czai się tuż obok, właśnie tu i właśnie teraz. Znając życie i ludzi, od razu mówię i ostrzegam osoby o dość płytkiej wyobraźni, że "tu i teraz" nie ma znaczenia dosłownego jeden do jednego, więc mam nadzieję, że każdy będzie potrafił zrozumieć aluzję i przekaz...
Żyj człowieku, żyj. Planuj, marz, organizuj czas, cele na przyszłość, bo to piękne i potrzebne, ale bez przesady, bo ryzykujesz przeoczenie wielu pięknych rzeczy. Teraz też możesz być szczęśliwy, z właściwą osobą, we właściwym miejscu, możesz się cieszyć tym, co już masz i sukcesywnie pracować na lepszą przyszłość i osiągnięcie szczytu. By w przyszłości znaleźć się na wyżynach swoich marzeń, wcale nie musisz rezygnować z uciech, które kryją się  w teraźniejszości. Żyj, kochaj, ciesz się!

ENG

Truth know not since today, the human species likes the exaggerated contemplation, making plans for the future and chronical coming back with thoughts to the past. Fact, creating various dream scenarios for the future perhaps gives hope, is comforting, but whether not better, instead of living with the head totally in clouds, to focus on the present time? After all the biggest happiness of life mainly is hiding right, just here and just now. Knowing the life and people, at once I'm saying and I'm warning persons about quite shallow imagination, that "here and now" is no literal meaning one to one, so I hope that everyone will be able to understand the allusion...
Live man, live. Plan, dream, organize the time, arms for future, because it's beautiful and needed, but without the exaggeration, because you are risking overlooking many excellent things. Now you can also be happy, with the right person, in the right place, you can be pleased with what you already have and successively work to the better future and reaching the summit. In order in the future to be on the top of your dreams, you don't have to give up joys which are hiding in the present time. Live, love, be happy!