ENG

Short time ago a royal marriage ceremony took place. Hundreds of thousands, or even millions of people had eye on it. Friends, family, as well as strange people talked about it and asked me, what I think about the relationship of Meghan and Harry, when will their children appear, how the wedding day is going to look like, whether I will be watching the live streaming of celebrations, and when everything was done - an exchange of observations about the bride's dress, her hairstyle, veil, gestures and everything of the event began. People acted like mad analysts fighting for the million of dollars for finding as many details from the princely wedding as it is possible.
And I? Hmm... So as seven years ago, 29. of April 2011, when William and Kate were getting married, as the twelve-year-old girl I sat amazed with big eyes on the TV screen, with the admiration following every minute of their celebration, so now... It didn't completely care. It didn't interest me, didn't arouse curiosity, surprise, admiration... Totally nothing. Zero. I didn't plan watching transmission, I did have such an intention, and the wedding day of the American woman with the British prince - I missed. Till today I didn't also read any review, I didn't look through photos or videos.
I ignored stories and provocations of friends, because simply I don't have a reason or a willingness to be interested in a life of people strange to me, and especially live with their marriage ceremonies, if soon I will have my own wedding ceremony, my own white dress and what's more I'll be not a princess, but a queen, happiest in the world and the one and only.
I am a queen of my life, I'm leading it to defined goals, I'm not interfering in someone's matters, I don't let strangers interfere in mine and I simply care about this, what most important for me and unnecessary voices falling down on my back and becoming just a dust. It's enough for me. So why should I be interested in large media wedding, when it is my matter in no way, nor will it give nothing meaningful into my life or won't help me, or nobody whom I care about?

PL

Niedawno odbył się królewski ślub. Żyły nim setki tysięcy ludzi, albo nawet miliony. Znajomi, rodzina, jak i obcy ludzie rozmawiali na ten temat i pytali mnie, co myślę o związku Meghan i Harrego, kiedy pojawią się ich dzieci, jak będzie wyglądać ślub, czy będę oglądać transmisję z uroczystości, a kiedy było już po wszystkim - zaczęła się wymiana spostrzeżeń na temat sukni panny młodej, jej fryzury, welonu, gestów i ogółu wydarzenia. Ludzie zachowywali się niczym rozpaleni analitycy walczący o milion dolarów za wychwycenie jak największej ilości szczegółów z książęcego wesela.
A ja? Hm... O tyle, o ile siedem lat temu, 29. kwietnia 2011 roku, kiedy ślub brali William i Kate, jako dwunastolatka siedziałam wpatrzona w ekran telewizora, z zachwytem obserwując każdą minutę ich święta, tak teraz... Nie obeszło mnie to kompletnie. Nie zainteresowało, nie wzbudziło ciekawości, zdziwienia, zachwytu... Totalnie nic. Zero. Nie planowałam oglądać transmisji, nie nosiłam się z takim zamiarem, a sam dzień zaślubin Amerykanki z brytyjskim księciem - przegapiłam. Do dziś też nie przeczytałam żadnej recenzji, nie przeglądałam zdjęć ani zapisów wideo.
Zignorowałam zachęty i zaczepki znajomych, bo najzwyczajniej nie mam powodu ani ochoty, by interesować się życiem obcych mi ludzi, a zwłaszcza żyć ich ślubami, skoro wkrótce doczekam się swojego ślubu, swojej białej sukni i to ja będę nie księżniczką, a królową, najszczęśliwszą na świecie i tą jedyną.
Jestem królową swojego życia, prowadzę je do określonych celów, nie mieszam się w czyjeś sprawy, nie pozwalam obcym ingerować w moje i dbam o to, co dla mnie najważniejsze, a zbędne głosy po prostu po mnie spływają i rozmywają się w dym. To mi wystarczy. Więc po cóż miałabym interesować się wielkim medialnym weseliskiem, kiedy nie jest to w żadnym stopniu moją sprawą, ani też niczego znaczącego do mojego życia nie wniesie ani nie pomoże mi, ani nikomu, na kim mi zależy?